petebam

Discretiva

petebam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
petēbam	prima singularis	imperfectum	activa	indicativus	petō (petēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /peˈteːbam/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·tē·bam — morphologica: pet-ebam

Loci

M. Tullius Cicero 106-43 a.C.n.

P. Ovidius Naso -42…+18

Plinius minor 61-113

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (55 a.C.n.)

• Petebam a iudicibus ut illud aetati meae, ut honoribus, ut rebus gestis, si iusto, si pio dolore me esse adfectum viderent, concederent; praesertim si in aliis causis intellexissent omnia me semper pro amicorum periculis, nihil umquam pro me ipso deprecatum. —De oratore Ciceronis ^[1][2]

class. (versio II, 17/18 p.C.n.)

• frigida Carseolis nec olivis apta ferendis

terra, sed ad segetes ingeniosus ager;

hac ego Paelignos, natalia rura, petebam,

parva, sed assiduis obvia semper aquis.

hospitis antiqui solitas intravimus aedes;

dempserat emeritis iam iuga Phoebus equis. —Fasti Ovidii Nasonis ^[3][2]

saec. I.

• Nam modo legatos interrogabam, docuissentne me aliquid quod re probari posse confiderent; modo consilium a senatu petebam, putaretne debere me, si quam haberem in dicendo facultatem, in iugulum innocentis quasi telum aliquod intendere; postremo totum locum hoc fine conclusi: ‘Dicet aliquis: Iudicas ergo? Ego vero non iudico, memini tamen me advocatum ex iudicibus datum.’ —Epistulae Plini minoris ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Thessaliam – nam et illic originis maternae nostrae fundamenta a Plutarcho illo inclito ac mox Sexto philosopho nepote eius prodita gloriam nobis faciunt – eam Thessaliam ex negotio petebam. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[5][2]

Fontes