petebant

Discretiva

petebant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
petēbant	tertia pluralis	imperfectum	activa	indicativus	petō (petēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /peˈteːbant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·tē·bant — morphologica: pet-ebant

Loci

T. Lucretius Carus –95…–55

Velleius Paterculus ca. -20/+35

Marcus Valerius Martialis 40-103

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• nam transversa feros exibant dentis adactus

iumenta aut pedibus ventos erecta petebant,

ne quiquam, quoniam ab nervis succisa videres

concidere atque gravi terram consternere casu. —De rerum natura Lucretii ^[1][2]

class.

• Quorum ut fortuna atrox, ita causa fuit iustissima. Petebant enim eam civitatem cuius imperium armis tuebantur: ‘per omnes annos atque omnia bella duplici numero se militum equitumque fungi neque in eius civitatis ius recipi, quae per eos in id ipsum pervenisset fastigium per quod homines eiusdem et gentis et sanguinis ut externos alienosque fastidire posset.’ —Historiae Romanae Vellei ^[3][2]

saec. I. (ca. 85-102 p.C.n.)

• Praetores duo, quattuor tribuni,

Septem causidici, decem poetae

Cuiusdam modo nuptias petebant

A quodam sene. Non moratus ille

Praeconi dedit Eulogo puellam.

Dic, numquid fatue, Severe, fecit? —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[4][2]

Fontes