petebas

Discretiva

petebas dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
petēbās	secunda singularis	imperfectum	activa	indicativus	petō (petēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /peˈteːbaːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·tē·bās — morphologica: pet-ebas

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Publius Vergilius Maro -70…-19

Quintus Horatius Flaccus -65…-8

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

antiq.

class.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Eadem autem epistula petebas ut cos quam primum, ne in hiemem inciderent, ad facultatem aedificandi liberarem, et simul peracute querebare, quod eos tributa exigere vetarem prius quam ego re cognita permisissem; genus enim quoddam fuisse impediendi, cum ego cognoscere non ‹possem›, nisi cum ad hiemem me ex Cilicia recepissem. —Epistolae ad Familiares Ciceronis ^[1][2]

class. (ca. 29-19 a.C.n.)

• Audiit exanimis trepidoque exterrita cursu

unguibus ora soror foedans et pectora pugnis

per medios ruit, ac morientem nomine clamat:

«hoc illud, germana, fuit? me fraude petebas?

hoc rogus iste mihi, hoc ignes araeque parabant?

quid primum deserta querar? comitemne sororem

sprevisti moriens? eadem me ad fata vocasses,

idem ambas ferro dolor atque eadem hora tulisset. —Aeneidos libri XII P. Vergilii Maronis ^[3][2]

class. (ca. 20-13 a.C.n.)

• tu mediastinus tacita prece rura petebas,

nunc urbem et ludos et balnea vilicus optas:

me constare mihi scis et discedere tristem,

quandocumque trahunt invisa negotia Romam. —Epistularum libri II Q. Horatii Flacci ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• illos ergo roges quidquid paulo ante petebas

a nobis, taceant illi. sed prodere malunt

arcanum quam subrepti potare Falerni

pro populo faciens quantum Saufeia bibebat. —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[5][2]

Fontes