petebat

Discretiva

petebat dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
petēbat	tertia singularis	imperfectum	activa	indicativus	petō (petēre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /peˈteːbat/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·tē·bat — morphologica: pet-ebat

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Gaius Valerius Catullus -87…-54

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (69/68 a.C.n.)

• Vt si qui ex alto cum ad patriam accessisset, tempestate subito reiectus optaret ut, cum a patria deiectus esset, eo restitueretur, hoc, opinor, optaret ut a quo loco depulsus esset, in eum se fortuna restitueret, non in salum, sed in ipsam urbem quam petebat, sic quoniam verborum vim necessario similitudine rerum aucupamur, qui postulat ut a quo loco deiectus est, hoc est unde deiectus est, eo restituatur, hoc postulat ut in eum ipsum locum restituatur. —Pro A. Caecina oratio Ciceronis ^[1][2]

class.

• at pater, ut summa prospectum ex arce petebat,

anxia in assiduos absumens lumina fletus,

cum primum infecti conspexit lintea veli,

praecipitem sese scopulorum e vertice iecit

amissum credens immiti Thesea fato. —Carmina Catulli ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Die quadam venatum Tlepolemus assumpto Thrasyllo petebat indagaturus feras, quod tamen in capreis feritatis est; nec enim Charite maritum suum quaerere patiebatur bestias armatas dente vel cornu. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[4][2]

Fontes