petere

Discretiva

petere dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
petere	secunda singularis	praesens	passiva	imperativus	petō (petere)
petere	—	praesens	activa	infinitivus	petō

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpetere/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·te·re — morphologica: pet-ere

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

T. Lucretius Carus –95…–55

L. Iunius Moderatus Columella ca. 4-70

Quintus Curtius Rufus ca. 50

Decimus Iunius Iuvenalis 100-128

P. Cornelius Tacitus ca. 116

Franciscus Petrarca 1304-1374

Nicolaus Copernicus 1473–1543

antiq.

class.

class.

I

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• nos autem praeceptis dialecticorum et oratorum etiam, quoniam utramque vim virtutem esse nostri putant, sic parentes ut legibus verbis quoque novis cogimur uti, quae docti ut dixi a Graecis petere malent, indocti ne a nobis quidem accipient, ut frustra omnis suscipiatur labor. —Academica Ciceronis ^[1][2]

class.

• Nunc age, quod super est, cognosce et clarius audi.

nec me animi fallit quam sint obscura; sed acri

percussit thyrso laudis spes magna meum cor

et simul incussit suavem mi in pectus amorem

Musarum, quo nunc instinctus mente vigenti

avia Pieridum peragro loca nullius ante

trita solo. iuvat integros accedere fontis

atque haurire iuvatque novos decerpere flores

insignemque meo capiti petere inde coronam,

unde prius nulli velarint tempora Musae; —De rerum natura Lucretii ^[3][2]

saec. I.

• Nam ubi sedulo colitur ager, plerumque compendium, numquam, nisi si caeli maior vis aut praedonis incessit, detrimentum adfert, eoque remissionem colonus petere non audet. —De re rustica L. Iunii Moderati Columellae ^[4][2]

saec. I.

• At illi, qui sub oneribus erant, omissis his per metum capessunt fugam: armati quoque, qui eos prosequebantur, eodem metu arma iactare ac nota deverticula petere coeperunt. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[5][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• … cuius egent prona et terram spectantia. mundi

principio indulsit communis conditor illis

tantum animas, nobis animum quoque, mutnus ut nos

adfectus petere auxilium et praestare iuberet,

dispersos trahere in populum, migrare vetusto

de nemore et proavis habitatas linquere silvas, … —Saturae D. Iuni Iuvenalis ^[6][2]

saec. II.

• mox reducto ad Amisiam exercitu legiones classe, ut advexerat, reportat; pars equitum litore Oceani petere Rhenum iussa; Caecina, qui suum militem ducebat, monitus, quamquam notis itineribus regrederetur, pontes longos quam maturrime superare. —Annales P. Cornelii Taciti ^[7][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Post contractam enim cum Romanis amicitiam nulla regis legatio Romam ierat, et decere visum est ut eius animum non fame tantummodo relatu, sed professione etiam propria senatus agnosceret, fieretque inter populum romanum ac regem velut ex familiari colloquio inchoati amoris arctior nexus; quedam preterea rex a senatu petere decreverat. —De viris illustribus Petrarcae ^[8][2]

Latinitas nova

saec. XVI.

• Constat etiam aquas sua natura fluentes, inferiora semper petere, eadem quae terra, nec a littore ad ulteriora niti, quam convexitas ipsius patiatur. —De revolutionibus orbium coelestium Nicolai Copernici ^[9][2]

Fontes