peteres

Discretiva

peteres dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
peterēs	secunda singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	petō (petere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpetereːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·te·rēs — morphologica: pet-eres

Loci

M. Tullius Cicero 106-43 a.C.n.

Lucius Annaeus Seneca -3/+65

Aulus Gellius ca. 130-170

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (44/43 a.C.n.)

• Qui magister equitum fuisse tibi viderere, in proximum annum consulatum peteres vel potius rogares, per municipia coloniasque Galliae, a qua nos tum cum consulatus petebatur, non rogabatur, petere consulatum solebamus, cum Gallicis et lacerna cucurristi. —Philippicae orationes in M. Antonium Ciceronis ^[1][2]

class.

• Ceterum quod libros meos tibi mitti desideras, non magis ideo me disertum puto quam formosum putarem, si imaginem meam peteres. Indulgentiae scio istud esse, non iudicii. Et si modo iudicii est, indulgentia tibi inposuit. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II.

• Ea cum legisset M. Cato: Ne tu, inquit, Aule, nimium nugator es, cum maluisti culpam deprecari quam culpa vacare. Nam petere veniam solemus, aut cum inprudentes erravimus aut cum compulsi peccavimus. Dic, inquit, oro te, quis perpulit ut id committeres, quod, priusquam faceres, peteres ut ignosceretur? —Noctes Atticae A. Gellii ^[4][2]

Fontes