petimur

Discretiva

petimur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
petimur	prima pluralis	praesens	passiva	indicativus	petō (petere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpe.ti.mur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·ti·mur — morphologica: pet-imur

Latinitas Romana

class.

• Quem enim non hic ipse casus adversus omnes firmaverit, erexerit? Quid est enim cur ego hominem aut feram, quid est cur sagittam aut lanceam tremam? Maiora me pericula expectant: fulminibus et terris et magnis naturae partibus  petimur . —Naturales quaestiones Senecae ^[1][2]

saec. I.  (ca. 98 p.C.n.)

• Nata servituti mancipia semel veneunt, atque ultro a dominis aluntur: Britannia servitutem suam cotidie emit, cotidie pascit. Ac sicut in familia recentissimus quisque servorum etiam conservis ludibrio est, sic in hoc orbis terrarum vetere famulatu novi nos et viles in excidium  petimur ; neque enim arva nobis aut metalla aut portus sunt, quibus exercendis reservemur. —Agricola P. Cornelii Taciti ^[3][2]

Fontes