petor

Discretiva

petor dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
petor	prima singularis	praesens	passiva	indicativus	petō (petere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpe.tor/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pe·tor — morphologica: pet-or

Latinitas Romana

class.  (ca. 10 a.C.n.)

• Nux ego iuncta viae, cum sim sine crimine vitae,

a populo saxis praetereunte  petor .

obruere ista solet manifestos poena nocentes,

publica cum lentam non capit ira moram:

nil ego peccavi, nisi si peccare docetur

annua cultori poma referre suo. —Nux Ovidii Nasonis ^[1][2]

Fontes