planitie

Discretiva

planitie dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
plānitiē	casus ablativus singularis	substantivi plānitiēs

Appellatio pronuntiatusque

API: /plaːˈni.ti.eː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plā·ni·ti·ē — morphologica: planit-ie

Loci

Quintus Curtius Rufus fl. 50

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Deinde tantam multitudinem circumfundi paucioribus posse, ‹cum› non in Ciliciae angustiis et inviis callibus, sed in aperta et lata planitie dimicarent. Omnes ferme Parmenioni adsentiebantur: Polypercon haud dubie in eo consilio positam victoriam arbitrabatur. —Historiae Alexandri Magni Curtii Rufi ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Per intextam extremitatem et in ipsa eius planitie stellae dispersae coruscabant earumque media semenstris luna flammeos spirabat ignes. Quaqua tamen insignis illius pallae perfluebat ambitus, individuo nexu corona totis floribus totisque constructa pomis adhaerebat. Iam gestamina longe diversa. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

Fontes