planitierum

Discretiva

planitierum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
plānitiērum	casus genitivus pluralis	substantivi plānitiēs

Appellatio pronuntiatusque

API: /plaːni.tiˈeːrum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: plā·ni·ti·ē·rum — morphologica: planiti-erum

Loci

Ioannes Keplerus 1571-1630

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas nova

saec. XVII.  (1611 p.C.n.)

• Ex quinque adductis causis prima, secunda et tertia hoc sibi usurpant, facultatem formatricem e re nata consilium capere et pro opportunitate campi aciem instruere, ut quia pugna calidi vaporis et frigidi aeris in planitie existit non per corpulentiam, ipsa quoque figuram eligat, quae planitierum est potius, quam corporum. —Strena seu de nive sexangula Ioannis Kepleri ^[1][2]

Fontes