prodesse

Discretiva

prodesse dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
prōdesse	—	praesens	activa	infinitivus	prōsum

Appellatio pronuntiatusque

API: /proːˈdesse/

(classice)

Syllabificatio phonetica: prō·des·se — morphologica: prod-esse

Loci

Aulus Cornelius Celsus 30

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Aeque notus est morbus, quem interdum arquatum, interdum regium nominant. Quem Hippocrates ait, si post septimum diem febricitante aegro supervenit, tutum esse, mollibus tantummodo praecordiis substantibus: Diocles ex toto, si post febrem oritur, etiam prodesse; si post hunc febris, occidere. —De Medicina Celsi ^[1]

saec. I.

• Syria praeter hanc peculiares habet arbores: in nucum genere pistacia nota – prodesse adversus serpentium morsus traduntur et potu et cibo –, in ficorum autem caricas et minores eiusdem generis, quas cottana vocant, item pruna in Damasco monte nata et myxas, utramque iam familiarem Italiae. e myxis in Aegypto et vina fiunt. —Naturalis historia Plinii ^[2]

Fontes

1. Aulus Cornelius Celsus, De Medicina - Libri Octo. (Teubner, Lipsiae MDCCCLIX). Liber tertius, XXIV. [1] — prodesse
2. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber tertius decimus, cap. 10, [51] — prodesse