proprius

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈpro.pri.us/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pro·pri·us — morphologica: propri-us

Notatio

A pro privo (Watkins, 2000, p. 65).

Nomen adiectivum

proprĭ|us, -a, -um

1. Qui non communiter habetur; ipsius; specialis.

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	proprius	propria	proprium	nom.	propriī	propriae	propria
gen.	propriī	propriae	propriī	gen.	propriōrum	propriārum	propriōrum
dat.	propriō	propriae	propriō	dat.	propriīs	propriīs	propriīs
acc.	proprium	propriam	proprium	acc.	propriōs	propriās	propria
abl.	propriō	propriā	propriō	abl.	propriīs	propriīs	propriīs
voc.	proprie	propria	proprium	voc.	propriī	propriae	propria

Dictiones collatae

• proprietārius

Antonyma · contraria

• commūnis

Dictiones derivatae

• propriē (Adverbium)
• proprietās
• propriō, propriāre
• proprītim, propriātim
• proprium

Translationes

Qui non communiter habetur	dilatare ▼

Qui non communiter habetur	collabi ▲

Anglice: own (en), private (en), characteristic (de), proprietary (en) Germanice: eigen (de), eigentümlich (de), charakteristisch (de), proprietär (de)

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Phaedrus ca. -10…+60

C. Plinius Secundus 23–79

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (ca. 85 a.C.n. / 669 a.u.)

• Distinguitur autem oratio atque illustratur maxime raro inducendis locis communibus et aliquo loco iam certioribus illis argumentis confirmato. Nam et tum conceditur commune quiddam dicere, cum diligenter aliqui proprius causae locus tractatus est, et auditoris animus aut renovatur ad ea quae restant aut omnibus iam dictis exsuscitatur. —De inventione Ciceronis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 45 p.C.n.)

• Cum destinassem operis habere terminum

In hoc ut aliis esset materiae satis,

Consilium tacito corde damnavi meum.

Nam si quis talis etiam tituli est appetens,

Quo pacto divinabit, quidnam omiserim,

Ut illud ipsum cupiat famae tradere,

Sua cuique cum sit animi cogitatio

Colorque proprius? Ergo non levitas mihi,

Sed certa ratio causam scribendi dedit. —Fabulae Phaedri ^[3][2]

saec. I.  (ca. 78 p.C.n.)

• Quaedam temporum causae aut locorum non proprie dicantur morbi, quoniam protinus necant, sicut tabes cum invasit arborem aut uredo vel flatus alicuius regionis proprius, ut est in Apulia atabulus, in Euboea Olympias. hic enim si flavit circa brumam, frigore exurit arefaciens, ut nullis postea solibus recreari possint. hoc genere convalles et adposita fluminibus laborant, praecipueque vitis, olea, ficus. —Naturalis historia Plinii ^[4][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Ac dum de oblationis opportunitate secum noxii deliberant homines, forte fortuna puer ille iunior, proprius pessimae feminae filius, post matutinum laborem studiorum domum se recipiens, prandio iam capto sitiens repertum vini poculum, in quo venenum latebat inclusum, nescius fraudis occultae continuo perduxit haustu. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[5][2]

Fontes