putabar

Discretiva

putabar dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putābar	prima singularis	imperfectum	passiva	indicativus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈtaːbar/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·bar — morphologica: put-abar

Loci

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Et audire me rursus incipiens, illa mecum superstitione involutus est, amans in Manichaeis ostentationem continentiae, quam veram et germanam putabar. Erat autem illa vecors et seductoria, pretiosas animas captans, nondum virtutis altitudinem scientes tangere, et superficie decipi faciles, sed tamen adumbratae simulataeque virtutis. —Confessiones Augustini ^[1][2]

Fontes