putabatur

Discretiva

putabatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putābātur	tertia singularis	imperfectum	passiva	indicativus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /putaːˈbaːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·bā·tur — morphologica: put-abatur

Loci

P. Cornelius Tacitus 55-117

Aulus Gellius ca. 130-180

Franciscus Petrarca 1304-1374

antiq.

class.

I

II

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 105-110 p.C.n.)

• et quia praesidio alae unius latissima Italiae pars defendi nequibat, praemissis Gallorum Lusitanorumque et Britannorum cohortibus et Germanorum vexillis cum ala Petriana, ipse paulum cunctatus est num Raeticis iugis in Noricum flecteret adversus Petronium Vrbicum procuratorem, qui concitis auxiliis et interruptis fluminum pontibus fidus Othoni putabatur. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[1][2]

saec. II. (ca. 170-177 p.C.n.)

• In qua re, ut meum quidem iudicium est, non culpa tantum vacat, sed dignus quoque laude admirationeque est, cum et ingenue ac religiose dicere visus est contra Rodienses, quod sentiebat, et parta sibi veritatis fide ipsum illud tamen, quod contrarium putabatur, flexit et transtulit, ut eos idcirco vel maxime aequum esset acceptiores carioresque fieri populo Romano, quod cum et utile is esset et vellent regi esse factum, nihil tamen adiuvandi eius gratia fecerint. —Noctes Atticae A. Gellii ^[3][2]

Latinitas humanistica

saec. XIV.

• Eodem enim tempore quo acies confligebant, Brutus in castris remansisse illum ratus vi tentorium eius irrupit, cubiculumque in quo iacere putabatur innumeris gladiis cupide laniatum ac discerptum est. —Rerum memorandarum libri Petrarcae ^[4][2]

Fontes