putamini

Discretiva

putamini dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putāminī	secunda pluralis	praesens	passiva	indicativus	putō (putāre)
putāminī	secunda pluralis	praesens	passiva	imperativus	putō (putāre)

Forma	Modus flexurae	originis
putāminī	casus dativus singularis	substantivi putāmen

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈtaːminiː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·mi·nī — morphologica: put-amini

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I. (ca. 78 p.C.n.)

• has quoque mollis protegit barba, sed putamini nucleisque solida rotunditas inest. hae et torrentur. umbilicus illis intus in ventre medio. tertia in his natura amygdalis tenuiore, sed simili iuglandium, summo operimento, item secundo putaminis; nucleus dissimilis latitudine et acriore callo. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]
• Membrana putamini detracta sive crudo sive cocto labrorum fissuris medetur, putaminis cinis in vino potus sanguinis eruptionibus. comburi sine membrana oportet. sic fit et dentifricium. idem cinis et mulierum menses cum murra inlitus sistit. firmitas putaminum tanta est, ut recta nec vi nec pondere ullo frangantur nec nisi paulum inflex rotunditate. —Naturalis historia Plinii ^[3]

Fontes

3. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Universitas Turicensis, Liber 29, cap. 11, [46] — putamini