putarentur

Discretiva

putarentur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putārentur	tertia singularis	imperfectum	passiva	coniunctivus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /putaːˈrentur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·ren·tur — morphologica: put-arentur

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (45 a.C.n.)

• an ut Sol in currum quom Phaethontem filium sustulit, aut Neptunus cum Theseus Hippolytum perdidit, cum ter optandi a Neptuno patre habuisset potestatem: poetarum ista sunt, nos autem philosophi esse volumus, rerum auctores non fabularum. atque hi tamen ipsi di poetici, si scissent perniciosa fore illa filiis, peccasse in beneficio putarentur. —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Gorgones quoque meretrices crinitas serpentibus, quae aspicientes convertebant in lapides, habentes unum oculum quem invicem utebantur. Fuerunt autem tres sorores unius pulchritudinis, quasi unius oculi, quae ita spectatores suos stupescere faciebant ut vertere eos putarentur in lapides. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis ^[3][2]

Fontes