putatur

Discretiva

putatur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putātur	tertia singularis	praesens	passiva	indicativus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈtaːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·tur — morphologica: put-atur

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Apuleius ca. 125-170

Caelius Aurelianus fl.400

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (45 a.C.n.)

• Omnem enim naturam necesse est, quae non solitaria sit neque simplex sed cum alio iuncta atque conexa, habere aliquem in se principatum, ut in homine mentem, in belua quiddam simile mentis unde oriantur rerum adpetitus; in arborum autem et earum rerum quae gignuntur e terra radicibus inesse principatus putatur. —De natura deorum Ciceronis ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 170 p.C.n.)

• Quod nunc arduum factu putatur, amore per dies roborato facile videtur effectu. Spectate denique, sed, oro, sollicitis animis intendite, quorsum furiosae libidinis proruperint impetus. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

saec. V.

• meatus quibus mulieres semen excludunt iuxta matricis latera positi per testiculos exeuntes collo vesice iunguntur. seminalis tunc via veniens secus matricem per utrumque fertur testiculum. tunc lateribus addita usque ad vesicam tendens eius inseritur collo. hinc denique putatur femininum semen inutile animalium creationi sive conceptioni, siquidem forinsecus fundatur exclusum. —Gynaeciorum Sorani e graeco versorum et retractatorum quae exstant Caelii Aureliani ^[4][2]

Fontes