putaverim

Discretiva

putaverim dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putāverim	prima singularis	perfectum	activa	coniunctivus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈtaːwerim/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·ve·rim — morphologica: putav-erim

Loci

Aurelius Augustinus Hipponensis 354-430

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. IV.

• Nullo modo id putaverim: non enim si sensu corporis percepi numeros, idcirco etiam rationem partitionis numerorum vel copulationis sensu corporis percipere potui. Hac enim luce mentis refello eum, quisquis vel in addendo vel in retrahendo dum computat falsam summam renuntiaverit. —De libero arbitrio Augustini ^[1][2]

Fontes