putaveris

Discretiva

putaveris dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putāveris	secunda singularis	perfectum	activa	coniunctivus	putō (putāre)
putāveris	secunda singularis	futurum exactum	activa	indicativus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈtaːweris/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tā·ve·ris — morphologica: putav-eris

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

Lucius Annaeus Seneca -3…+65

Q. Septimius Florens Tertullianus ca. 150-230

Isidorus Hispalensis 560-636

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (46 a.C.n.)

• Nihil igitur me putatis, haec et alia innumerabilia cum audiam, moveri? tam moveor quam tu Luculle, nec me minus hominem quam te putaveris; tantum interest, quod tu cum es commotus adsciscis adsentiris adprobas, verum illud certum conprehensum perceptum ratum firmum fixum fuisse vis deque eo nulla ratione neque pelli neque moveri potes, ego nihil eius modi esse arbitror cui si adsensus sim non adsentiar saepe falso, quoniam vera a falsis nullo visi discrimine separantur, praesertim cum iudicia ista dialecticae nulla sint. —Lucullus Ciceronis ^[1][2]

class.

• Sed non est quare cuiquam, quem poena putaveris dignum, optes, ut infestos deos habeat; habet, inquam, etiam si videtur eorum favore produci. —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. III.

• Sed enim plerosque interpretes parabolarum idem exitus decipit, quem in vestibus purpura oculandis saepissime evenire est; cum putaveris recte conciliasse temperamenta colorum, et credideris comparationes eorum inter se animasse, erudito mox utroque corpore, et luminibus expressis, errorem omnem traducta diversitas evomet. —De pudicitia Tertulliani ^[4][2]

Latinitas mediaevalis

saec. VII.

• Numeros autem infinitos esse certissimum est, quoniam in quocumque numero finem faciendum putaveris, idem ipse non dico uno addito augeri, sed quamlibet sit magnus, et quamlibet ingentem multitudinem continens, in ipsa ratione atque scientia numerorum non solum duplicari, verum etiam multiplicari potest. —Etymologiarum libri XX Isidori Hispalensis ^[5][2]

Fontes