putetur

Discretiva

putetur dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
putētur	tertia singularis	praesens	passiva	coniunctivus	putō (putāre)

Appellatio pronuntiatusque

API: /puˈteːtur/

(classice)

Syllabificatio phonetica: pu·tē·tur — morphologica: put-etur

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

C. Plinius Secundus 23-79

P. Cornelius Tacitus ca. 55-117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class. (45 a.C.n.)

• nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; non metuet autem, sive celare poterit, sive opibus magnis quicquid fecerit optinere, certeque malet existimari bonus vir, ut non sit, quam esse, ut non putetur. ita, quod certissimum est, pro vera certaque iustitia simulationem nobis iustitiae traditis praecipitisque quodam modo ut nostram stabilem conscientiam contemnamus, aliorum errantem opinionem aucupemur. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis ^[1][2]

saec. I. (ca. 78 p.C.n.)

• dentium candore intellegitur iuventa. circa hos beluis summa cura: alterius mucroni parcunt, ne sit proeliis hebes, alterius operario usu fodiunt radices, inpellunt moles; circumventique a venantibus primos constituunt quibus sint minimi, ne tanti proelium putetur, postea fessi inpactos arbori frangunt praedaque se redimunt. —Naturalis historia Plinii ^[3][2]

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 105-110 p.C.n.)

• unde interim pecuniam et commeatus? quin potius eo ipso uterentur quod Pannonicae legiones deceptae magis quam victae resurgere in ultionem properent, Moesici exercitus integras viris attulerint. si numerus militum potius quam legionum putetur, plus hinc roboris, nihil libidinum; et profuisse disciplinae ipsum pudorem: equites vero ne tum quidem victos, sed quamquam rebus adversis disiectam Vitellii aciem. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[4][2]

Fontes