scribebamus

Discretiva

scribebamus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
scrībēbāmus	prima pluralis	imperfectum	activa	indicativus	scrībō (scrībere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /skriːbeːˈbaːmus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrī·bē·bā·mus — morphologica: scrib-ebamus

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Marcus Valerius Martialis 40–103

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (45 a.C.n. / 709 a.u.)

• Audi, ne longe abeam, moriens quid dicat Epicurus, ut intellegas facta eius cum dictis discrepare: ‘Epicurus Hermarcho salutem. Cum ageremus’, inquit, ‘vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.’ Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. —De finibus bonorum et malorum Ciceronis ^[1][2]

saec. I.  (ca. 85–102 p.C.n.)

• Scribebamus epos; coepisti scribere: cessi,

Aemula ne starent carmina nostra tuis.

Transtulit ad tragicos se nostra Thalia coturnos:

Aptasti longum tu quoque syrma tibi.

Fila lyrae movi Calabris exculta Camenis:

Plectra rapis nobis, ambitiose, nova.

Audemus saturas: Lucilius esse laboras.

Ludo levis elegos: tu quoque ludis idem.

Quid minus esse potest? epigrammata fingere coepi:

Hinc etiam petitur iam mea palma tibi.

Elige, quid nolis - quis enim pudor, omnia velle? -

Et si quid non vis, Tucca, relinque mihi. —Epigrammata M. Valerii Martialis ^[3][2]

Fontes