scribebant

Discretiva

scribebant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
scrībēbant	tertia pluralis	imperfectum	activa	indicativus	scrībō (scrībere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /skriːˈbeːbant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrī·bē·bant — morphologica: scrib-ebant

Loci

Titus Livius –58…+17

Aulus Gellius ca. 130-180

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Adversae Hannibali factionis homines principibus Romanis, hospitibus quisque suis, identidem scribebant nuntios litterasque ab Hannibale ad Antiochum missas et ab rege ad eum clam legatos venisse: ut feras quasdam nulla mitescere arte, sic immitem et implacabilem eius viri animum esse; marcescere otii situ queri civitatem et inertia sopiri nec sine armorum sonitu excitari posse. haec probabilia memoria prioris belli per unum illum non magis gesti quam moti faciebat. inritaverat etiam recenti facto multorum potentium animos. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170-177 p.C.n.)

• Cum Hannibal Poenus cum exercitu in Italia esset et aliquot pugnas populus Romanus adversas pugnavisset, primi totius Italiae Bruttii ad Hannibalem desciverunt. Id Romani aegre passi, postquam Hannibal Italia decessit superatique Poeni sunt, Bruttios ignominiae causa non milites scribebant nec pro sociis habebant, sed magistratibus in provincias euntibus parere et praeministrare servorum vicem iusserunt. —Noctes Atticae A. Gellii ^[3][2]

Fontes