scriberes

Discretiva

scriberes dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
scrīberēs	secunda singularis	imperfectum	activa	coniunctivus	scrībō (scrībere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈskriːbe.reːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: scrī·be·rēs — morphologica: scrib-eres

Loci

M. Tullius Cicero –106…–43

Lucius Annaeus Seneca –3…+65

antiq.

class.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (47 a.C.n. / 707 a.u.)

• de coheredibus Fufidianis nihil fuit quod ad me scriberes; nam et aequum postulant et quicquid egisses recte esse actum putarem. de fundo Frusinati redimendo iam pridem intellexisti voluntatem meam. etsi tum meliore loco res erant nostrae neque tam mihi desperatum iri videbatur, tamen in eadem sum voluntate. —Epistolae ad Atticum Ciceronis ^[1][2]

class.

• Exigis a me frequentiores epistulas. Rationes conferamus; solvendo non eris. Convenerat quidem, ut tua priora essent, tu scriberes, ego rescriberem. Sed non ero difficilis; bene credi tibi scio. Itaque in anticessum dabo nec faciam, quod Cicero, vir disertissimus, facere Atticum iubet, ut etiam “si rem nullam habebit, quod in buccam venerit scribat.” —Ad Lucilium epistulae morales Senecae ^[3]

Fontes

3. Lucius Annaeus Seneca - Ad Lucilium epistulae morales. (The Latin Library):  Tomus / Liber 20. CXVIII., versus 1 — scriberes