solutione

Discretiva

solutione dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
solūtiōne	casus ablativus singularis	substantivi solūtiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /soluːtiˈoːne/

(classice)

Syllabificatio phonetica: so·lū·ti·ō·ne — morphologica: solution-e

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• sucus et auribus purulentis instillatur et oculorum dolori. per se datur et in febribus ante accessiones II cyathis, in tertianis quartanisque praecipue, item cholericis, dysintericis et in solutione stomachi. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXVII, cap. 91, [114] — solutione
2. Vicicitatio: solutione.