solutionibus

Discretiva

solutionibus dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
solūtiōnibus	casus dativus pluralis	substantivi solūtiō
solūtiōnibus	casus ablativus pluralis	substantivi solūtiō

Appellatio pronuntiatusque

API: /soluːtiˈoːnibus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: so·lū·ti·ō·ni·bus — morphologica: solution-ibus

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• ambo prosunt dysintericis et solutionibus ventris in vino austero ternis digitis flore capto et similiter bis die poto, ulceribus veteribus et ambustis cum cera et per se oris ulceribus. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXIV, cap. 48, [81] — solutionibus
2. Vicicitatio: solutionibus.