solventem

Discretiva

solventem dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
solventem	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii solvēns
solventem	casus accusativus singularis · genus femininum	participii solvēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /solˈwentem/

(classice)

Syllabificatio phonetica: sol·ven·tem — morphologica: solv-ent-em

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• Narcissi duo genera in usum medici recipiunt, purpureo flore et alterum herbaceum, hunc stomacho inutilem et ideo vomitorium alvosque solventem, nervis inimicum, caput gravantem et a narce narcissum dictum, non a fabuloso puero. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber XXI, cap. 75, [128] — solventem
2. Vicicitatio: solventem.