terminata

Discretiva

terminata dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

termināta

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
termināta	casus nominativus singularis · genus femininum	participii terminātus
termināta	casus vocativus singularis · genus femininum	participii terminātus
termināta	casus nominativus pluralis · genus neutrum	participii terminātus
termināta	casus accusativus pluralis · genus neutrum	participii terminātus
termināta	casus vocativus pluralis · genus neutrum	participii terminātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ter.miˈnaːta/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·ta — morphologica: terminat-a

terminātā

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
terminātā	casus ablativus singularis · genus femininum	participii terminātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ter.miˈnaːtaː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·tā — morphologica: terminat-a

Loci

M. Tullius Cicero -106…-43

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.  (46 a.C.n. / 708 a.u.)

• Atque id in dicendo numerosum putatur, non quod totum constat e numeris, sed quod ad numeros proxime accedit; quo etiam difficilius est oratione uti quam versibus, quod in illis certa quaedam et definita lex est, quam sequi sit necesse; in dicendo autem nihil est propositum, nisi ut ne immoderata aut angusta aut dissoluta aut fluens sit oratio. Itaque non sunt in ea tamquam tibicini percussionum modi, sed universa comprehensio et species orationis clausa et terminata est, quod voluptate aurium iudicatur. —Orator ad M. Brutum Ciceronis ^[1][2]

Fontes