terminatos

Discretiva

terminatos dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

terminātōs

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
terminātōs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii terminātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /termiˈnaːtoːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·tōs — morphologica: terminat-os

Loci

M. Fabius Quintilianus ca. 35–100

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.  (ca. 90–96 p.C.n.)

• Illa tamen quomodo effugient, ut non, quamvis feminina singulari nominativo «us» litteris finita numquam genetivo casu «ris» syllaba terminentur, faciat tamen «Venus» «Veneris»? Item, cum «es» litteris finita per varios exeant genetivos, numquam tamen eadem «ris» syllaba terminatos, «Ceres» cogat dici «Cereris»? —Institutio oratoria Quintiliani ^[1][2]

Fontes