terminatum

Discretiva

terminatum dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
terminātum	—	—	—	supinum­	accusativo	terminō (termināre)

Forma	Modus flexurae	originis
terminātum	casus accusativus singularis · genus masculinum	participii terminātus
terminātum	casus nominativus singularis · genus neutrum	participii terminātus
terminātum	casus accusativus singularis · genus neutrum	participii terminātus
terminātum	casus vocativus singularis · genus neutrum	participii terminātus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ter.miˈnaːtum/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ter·mi·nā·tum — morphologica: terminat-um

Loci

Titus Livius -58…+17

Ulco Cats Bussemaker 1810–1865

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• Non tam in tempore Punicum bellum terminatum erat, ne simul et cum Philippo foret bellandum, quam opportune iam Antiocho ex Syria mouente bellum Philippus est superatus; nam praeterquam quod facilius cum singulis quam si in unum ambo simul contulissent uires bellatum est, Hispania quoque sub idem tempus magno tumultu ad bellum consurrexit. —Ab urbe condita Titi Livii ^[1][2]

Latinitas nova

saec. XIX.

• Et illi quidem infinitum aiunt esse par: hoc enim comprehensum et ab impari terminatum praebet entibus infinitatem: huius autem rei signum esse, quod accidit in numeris: quum enim circa unum et seorsum ponantur normae, aliquando fit semper alia forma, aliquando una et eadem manet: Plato autem duo infinita ponit, nempe magnum et parvum. —Aristotelis Physica Bussemakeri ^[3][2]

Fontes