tracturus

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /trakˈtuːrus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: trac·tū·rus — morphologica: tract-ur-us

Notatio

← Latine: trahō

Participium

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus­	Casu	Verbum
tractūrus	—	futurum	activa	participium­	nominativo	trahō (trahere)

Declinatio

positivus singularis				positivus pluralis
cas.	masc.	fem.	neut.	cas.	masc.	fem.	neut.
nom.	tractūrus	tractūra	tractūrum	nom.	tractūrī	tractūrae	tractūra
gen.	tractūrī	tractūrae	tractūrī	gen.	tractūrōrum	tractūrārum	tractūrōrum
dat.	tractūrō	tractūrae	tractūrō	dat.	tractūrīs	tractūrīs	tractūrīs
acc.	tractūrum	tractūram	tractūrum	acc.	tractūrōs	tractūrās	tractūra
abl.	tractūrō	tractūrā	tractūrō	abl.	tractūrīs	tractūrīs	tractūrīs
voc.	tractūre	tractūra	tractūrum	voc.	tractūrī	tractūrae	tractūra

Loci

P. Cornelius Tacitus 55–117

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 105–110 p.C.n.)

• Haec ac talia flagrans oculis, truci voce, quo latius audiretur (etenim se centuriones et quidam militum consilio miscuerant), ita effudit ut cautos quoque ac providos permoveret, vulgus et ceteri unum virum ducemque, spreta aliorum segnitia, laudibus ferrent. hanc sui famam ea statim contione commoverat, qua recitatis Vespasiani epistulis non ut plerique incerta disseruit, huc illuc tracturus interpretatione, prout conduxisset: aperte descendisse in causam videbatur, eoque gravior militibus erat culpae vel gloriae socius. —Historiae P. Cornelii Taciti ^[1][2]

Fontes