transeuntes

Discretiva

transeuntes dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
trānseuntēs	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii trānsiēns
trānseuntēs	casus accusativus pluralis · genus masculinum	participii trānsiēns
trānseuntēs	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii trānsiēns
trānseuntēs	casus nominativus pluralis · genus femininum	participii trānsiēns
trānseuntēs	casus accusativus pluralis · genus femininum	participii trānsiēns
trānseuntēs	casus vocativus pluralis · genus femininum	participii trānsiēns

Appellatio pronuntiatusque

API: /traːnseˈunteːs/

(classice)

Syllabificatio phonetica: trāns·e·un·tēs — morphologica: trans-eunt-es

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

class.

• nam pastinaca latrocinatur ex occulto transeuntes radio, quod telum est ei, figens. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber nonus, cap. 67, [144] — transeuntes
2. Vicicitatio: transeuntes.