transituri

Discretiva

transituri dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
trānsitūrī	casus genitivus singularis · genus masculinum	participii trānsitūrus
trānsitūrī	casus genitivus singularis · genus neutrum	participii trānsitūrus
trānsitūrī	casus nominativus pluralis · genus masculinum	participii trānsitūrus
trānsitūrī	casus vocativus pluralis · genus masculinum	participii trānsitūrus

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈtraːnsiˈtuːriː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: trāns·i·tū·rī — morphologica: trans-itur-i

Loci

Latinitas Romana

class.

• alienae quoque religionis intellectu creduntur maria transituri non ante naves conscendere quam invitati rectoris iureiurando de reditu, visique sunt fessi aegritudine, quando et illas moles infestant morbi, herbas supini in caelum iac<i>entes, veluti tellure precibus allegata. —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Fontes

1. Gaius Plinius Secundus, Naturalis historiae libri XXXVII. (Teubner, Lipsiae 1892-1909). Bibliotheca Augustana: Liber octavus, cap. 1, [3] — transituri
2. Vicicitatio: transituri.