tu

Latine

Appellatio pronuntiatusque

API: /tuː/

(classice)

Syllabificatio phonetica: tu — morphologica: tu

Notatio

← Protindeuropaee *tu-

Pronomen

tū, tŭī (sing.; plur. vos)

1. √ Pronomen secundae personae.

Declinatio

c.	sing.	plur.
nom.	tū	vōs	I
gen.	tuī	vestrī vestrum	II
dat.	tibi	vōbīs	III
acc.	tē	vōs	IV
abl.	tē	vōbīs	VI
voc.	tū	vōs	V

Translationes

Pronomen	dilatare ▼

Pronomen	collabi ▲

Accadice: atta (akk) Anglice: you (en) Anglica Antiqua: þu (ang) Anglica Media: þou (enm) Arabice: انت‎‎ (ar) Avestane: tūm (ae) ‎(tūm) Bengale: তুমি (bn) ‎(tumi) Bohemice: ty (cs) Catalane: tu (ca) Croate: ti (hr) Cuchane: twe, tuwe Extrematurane: tú (ext) Germanice: du (de) Francogallice: tu (fr) Germanica Antiqua: þu (goh) Germanica Media: du (gmh) Graeca Antiqua: σύ (grc) ‎(sý) Neograece: εσύ (el) ‎(esý) Gallaice: ti (gl) Italice: tu (it) Lusitane: tu (pt), você (pt) Hetthaee: zik (hit) Hispanice: tú (es) Hungarice: te (hu) Iudaeohispanice: tu (lad) Luxemburgice: du (lb) Nordica Antiqua: þú (non) Polonice: ty (pl) Punice: 𐤀𐤕‎‎ (phn) Ruthenice: ты (ru) ‎(ty) Salamaece: tú Scotice: ye (sco) Turcice: sen (tr) Sinice: 你 (zh) Slavica Antiqua: тъі (cu) ‎(tŭi) Sumerian: za (sux) Turfanice: tu Umbre: tu

Loci

Latinitas Romana

saec. VI. a.C.n.

• Inscriptio “Duenos”:

  𐌍𐌄𐌉𐌕𐌄𐌃𐌄𐌍𐌃𐌏𐌂𐌏𐌔𐌌𐌉𐌔𐌖𐌉𐌓𐌂𐌏𐌔𐌉𐌄𐌃

  nei ted endo cosmis virco sied

Discretiva

tu dictio est in variis linguis:

• Dacoromane: tu
• Francogallice: tu
• Hispanice: tu
• Italice: tu
• Lusitane: tu

Formae affines

Germanice

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
tu	prima singularis	praesens	activa	indicativus	tun
tu	secunda singularis	praesens	activa	imperativus	tun

Appellatio pronuntiatusque

tu

API: [tuː]