unius

Discretiva

unius dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
ūnīus	casus genitivus singularis	numeri ūnus
ūnīus	casus genitivus singularis	adiectivi ūnus

Appellatio pronuntiatusque

API: /uːˈniːus/

(classice)

Syllabificatio phonetica: ū·nī·us — morphologica: un-ius

Loci

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas postclassica

saec. II.  (ca. 170 p.C.n.)

• Fuit in illo conventiculo matrona quaedam pollens et opulens. Quae more ceterorum visum meum mercata ac dehinc multiformibus ludicris delectata per admirationem adsiduam paulatim in admirabilem mei cupidinem incidit; nec ullam vaesanae libidini medelam capiens ad instar asinariae Pasiphaae complexus meos ardenter expectabat. Grandi denique praemio cum altore meo depecta est noctis unius concubitum; at ille nequaquam anxius, ecquid posset de me suave provenire, lucro suo tantum contentus, adnuit. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[1][2]

Fontes