viam

Discretiva

viam dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Modus flexurae	originis
viam	casus accusativus singularis	substantivi via

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈvi.am/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vi·am — morphologica: vi-am

Dacoromane

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
viam	prima singularis	imperfectum	activa	indicativus	via
viam	prima pluralis	imperfectum	activa	indicativus	via

Appellatio pronuntiatusque

API: /viˈam/

Syllabificatio phonetica: vi·am — morphologica: vi-am

Loci

C. Plinius Secundus 23-79

Apuleius ca. 125-170

antiq.

class.

I

II

III

IV

V

VI

VII

VIII

IX

X

XI

XII

XIII

XIV

XV

XVI

XVII

XVIII

XIX

XX

XXI

Latinitas Romana

saec. I.

• elephans homine obvio forte in solitudine et simpliciter oberrante clemens placidusque etiam demonstrare viam traditur; —Naturalis historia Plinii ^[1][2]

Latinitas postclassica

saec. II. (ca. 170 p.C.n.)

• Ac dum pabulo nostro suaque cura refecti sarcinulis quisque sumptis suis viam capessunt, clamore primum nominatim cientes illum iuvenem frequenter inclamant, mox mora diutina commoti mittunt e suis arcessitorem unum, qui requisitum comitem tempestivae viae commonefactum reduceret. —Metamorphoseon libri XI Apulei ^[3][2]

Fontes