vortant

Discretiva

vortant dictio est in variis linguis:

Formae affines

Latine

Proprietates grammaticales

Forma	Persona	Tempus	Vox	Modus	Verbum
vortant	tertia pluralis	praesens	activa	coniunctivus	vortō (vortere)

Appellatio pronuntiatusque

API: /ˈwor.tant/

(classice)

Syllabificatio phonetica: vor·tant — morphologica: vort-ant

Formae aliae

• vertant

Latinitas Romana

antiq. (ca. 200 a.C.n. / 554 a.u.)

• Di bene  vortant . at ego quando eum esse censebo domi,

rediero. tu epistulam hanc a me accipe atque illi dato.

nam istic sumbolust inter erum meum et tuom de muliere. —Pseudolus Plauti ^[1]

Vide etiam:  → vortant (Vicicitatio)

Fontes

1. Plautus - Pseudolus. (Universitas Turicensis): Actus 2. Scaena 2: Harpax. — vortant