heefen

Lëtzebuergesch

Verb (r)

Bedeitung:

1. e Koup rondëm eppes maachen. (Landwirtschaft).

   En hat d'Gromperen net geheeft, duervir si se näischt ginn.

Iwwersetzungen

Däitsch: häufeln (de) Franséisch: butter (fr)

    Conjugaisoun vu(n) heefen

Infinitif		heefen
Participe		geheeft
Hëllefsverb		hunn
		Eenzuel			Méizuel
		1. Persoun ech	2. Persoun du	3. Persoun hie(n)/si/hatt	1. Person mir	2. Persoun dir	3. Persoun si
Indicatif	Présent	heefen	heefs	heeft	heefen	heeft	heefen
	Passé composé	hu(nn) geheeft	hues geheeft	huet geheeft	hu(nn) geheeft	hutt geheeft	hu(nn) geheeft
	Plus-que-parfait	hat geheeft	has geheeft	hat geheeft	hate(n) geheeft	hat geheeft	hate(n) geheeft
	Futur simple	wäert heefen	wäerts heefen	wäert heefen	wäerte(n) heefen	wäert heefen	wäerte(n) heefen
	Futur antérieur	wäert geheeft hunn	wäerts geheeft hunn	wäert geheeft hunn	wäerte(n) geheeft hunn	wäert geheeft hunn	wäerte(n) geheeft hunn
Conditionnel	Présent composé	géif heefen	géifs heefen	géif heefen	géife(n) heefen	géift heefen	géife(n) heefen
	Passé	hätt geheeft	häss geheeft	hätt geheeft	hätte(n) geheeft	hätt geheeft	hätte(n) geheeft
Impératif	Affirmatif	—	heef	—	—	heeft	—
* (n) oder (nn) seet datt den n am Fall vun der Eifeler Regel ewechfällt.