infinitief

Mofers

Zelfstenjig naamwaord

Lemma

infinitief m /ɪ́n̥fi̽ni̽tif/ (ouch: /ɪ́n̥fi̽ni̽'tif/)

1. (spraoklieër) de gróndjvorm van e wirkwaord, dae neet verveug is nao persoean, getal of wies, 't alik wirkwaord

Raod

De klemtoean ligk op dit waord meistens oppe ieëste silbe, meh versjuuf bie de verbaoge vörm ummer nao de twieëdje silbe.

d'n Diminutief van dit waord wuuertj praktisch neet gebroek.

In 't Mofers geit d'n infinitief ummer oet op -e(n), mit oetzunjering van e deil athematische wirkwaord, wie doon, gaon, slaon, staon en zeen.

Wo in 't Nederlandjs dökker 'nen infinitief steit oppe plaats van e voltoeadj deilwaord, gebeurt det in 't Mofers neet:

• Ich höb det dem gehuuerd zègke. ("Ik heb hem dat horen zegen.")
• Veer zeen dao gewaes danse. ("Wij zijn daar wezen/gaan dansen.")

Aafbraeking

• in-fi-ni-tief

Verwantje wäörd

• -e
• participium

Verbuging

		inkelvaad		mieëvaad
		radikaal	liaison	radikaal	liaison
nom.	sjrif	infinitief		infinitieve	infinitieven
	IPA	/ɪ́n̥fi̽ni̽tif/	/ɪ́n̥fi̽ni̽tiv/	/ɪ́n̥fi̽ni̽'tive/	/ɪ́n̥fi̽ni̽'tiven/
dim.	sjrif	infinitiefke	infinitiefken	infinitiefkes
	IPA	/ɪ́n̥fi̽ni̽'tifkʲe/	/ɪ́n̥fi̽ni̽'tifkʲen/	/ɪ́n̥fi̽ni̽'tifkʲes/	/ɪ́n̥fi̽ni̽'tifkʲez/
dat.	sjrif	infinitief		infinitieve	infinitieven
	IPA	/ɪ́n̥fi̽ni̽tif/	/ɪ́n̥fi̽ni̽tiv/	/ɪ́n̥fi̽ni̽'tive/	/ɪ́n̥fi̽ni̽'tiven/

In anger spraoke

• Frans: infinitif m
• Ieslandjs: nafnháttur^(is:) m
• Ingels: infinitive^(en:)
• Nederlandjs: infinitief g, hele werkwoord ó
• Pruus: Infinitiv m
• Spaans: infinitivo m
• Zweeds: infinitiv g