Viulin

El viulin l'è un strüment müsegal de la fameja di arch, cunt quater cord intunaa a intervaj de quinta.

Quel articul chì l'è scrivüü in Lumbard, cun l'urtugrafia insübrica ünificada.

Un viulin.

Semm dré a parlà del strüment püssee picinin e cunt la tessidüra püssee güzza in tra i member de la so fameja. La corda püssee bassa (e donca la nota püssee bassa che se pö tö) l'è el sol₂ , el sol sübit de suta al do central (do₃); i olter cord i henn, in orden cressent, el re₃, el la₃ e 'l mi_4.. I part per viulin druven la ciav de viulin (ciav de sol). Quand che i gh'han de vess sunà di not e passagg debon güzz se druva un'indicaziun ch'a la dis de trà sö i not interessaa a l'utava de sura. Fina al XVIII secul, tütavia, a segond de la tessidüra del specifegh bindell o frament müsegal, al l'era druvaa un grand nümer de ciav segundarii: ciav de bass a l'utava de sura^[1], cuntralt, mezusuvran, suvran e ciav de viulin frances ^[2].

El Violinista l'è chel lü che'l suna el viulin; l'omm de mester che 'l fà sö o 'l mett a post l'è el liüter.

El püssee cugnussüü viulinista de tücc i temp l'è staa el Niccolò Paganini, nassüü a Genua ind el 1792 e mort a Nizza ind el 1840. Anca un fracch in tra i liüter püssee celeber e piasüü ind el mond i henn lumbard: tra chest, l'Antonio Stradivari, el Giovanni Paolo Maggini, apus de i famej storegh di Guarneri e Amati.