Абд-ар-Рахман III

Абд-ар-Рахман III — емир и халиф на Кордоба во периодот од 912–961 година.

Абд-ар-Рахман III
Амир ал-муминин[1]
Сребрен дирхам на Абд ал-Рахман III, искован во 335 хи
15-ти халиф на Омејадите 1-в халиф на Кордоба
На престол	16 јануари 929 – 15 октомври 961
Крунисување	16 јануари 929 (38)[2]
Претходник	Самиот себе како емир
Наследник	Ал-Хакам II
8-ми Емир на Кордоба
На престол	16 октомври 912 – 16 јануари 929
Баја	17 октомври 912 (21)[3]
Претходник	Абдулах
Наследник	Емиратство претворено во халифат
Роден(а)	7 јануари 891(891-01-07) Кордоба[4]
Починал(а)	15 октомври 961(961-10-15) (возр. 70)[5] Кордоба[6]
Почивалиште	Алказар[7]
Придружник	Фатима Ал-Мундир[8] Марџан[9] или Мурџан[10] (favorite)
Деца	Синови:[8] Ал-ХакамII[10] Абд ал-Азиз Ал-Асбаг Убајд Алах Абд ал-Џбар Абд ал-Малик Сулејман Абдула Марван Ал-Мундир Ал-Мугира
Полно име Абдурахман ибн Мухамед ибн Алах ибн Мухамед ибн Абдурахман ибн ел Хакам Рабди ибн Хишам ибн Абдурахман ад-Дахил
Династија	Омејади
Татко	Мухамед ибн Абдулах
Мајка	Музна (Марија)[1]
Вероисповед	ислам [11]

По смртта на халифот Абдулах (888-912) како негов наследник бил избран, неговиот внук Абд-ар-Рахман III (912-961). Емиратството кое го наследил не било обединето и се соочил со многу бројни внатрешни немири. Во многу кратко време Абд-ар-Рахман III успеал да го смени патот на настаните. Неговите успеси започнале со победата над племето Бануи во 917 година кога успеал да ја земе во своја власт Севиља. Абд-ар-Рахман ставил крај на бунтот кој го води Умар-ибн-Хафун, кој во своја власт ја имал Серанија де Ронда откако избегал од Бобастро.

Со постигнатите успеси Абд-ар-Рахман III создаал свое кралство и добил многубројни симпатизери. Во 929 година Абд-ар-Рахман III се прогласил за халиф што во превод значи „Принц на верниците“, најголемиот претставник од Господ на земјата, Абд-ар-Рахман III паралелно ја спојува политиката со религијата и истовремено прогласил независност на андалусите од Багдатскиот халифат.

Абд-ар-Рахман III продолжил со своите освојувања и во 932 година го зазел Толедо и пет години подоцнa во 937 г. исто така ја зазел Сарагоса. Во центарот на Алмерија воспоставил важна флота и својот освојувачки поход го продолжил заземајќи ја Мелилија во 927 г., Сеута во 931 г. и Тангер во 951 г., а во 920 година го поразил кралот од Навара, Санчо Гарсес I и четири години подоцна се наметнал над Памплона. Кралот Рамиро II од Леон го спречил во повторното воспоставување на границата со реката Дуеро во 939 г. По неговата смрт Абд-ар-Рахман го приклучил Леон во својата територија, како и Навара, Кастиља и Барселона, каде потпишале договор за мир и пријателство со Борел II од Барселона.