Епитаф

Епитаф^[1][2] (грчки: ἐπιτάφιοςепитаф „погребна проповед“ од ἐπί „горе“ и τάφος „гроб“)^[3] — краток текст во чест на покојникот. Строго кажано, епитафот се однесува на текст впишан на споменик или плоча, но може да се користи и во преносна смисла. Некои епитафи ги одредувале самите лица пред смртта, додека други биле избрани од одговорните за погребот. Епитафот може да биде напишан во проза или во стих; поетите се познати по составувањето на своите епитафи пред смртта, како што е Вилијам Шекспир.^[4]

Староримски епитаф од Горна Мизија (201-300).

Епитафот на Кирил Пејчиновиќ е најраниот познат авторски пример на пишување стихови на народен говор во развојот на македонскиот јазик. Епитафот гласи:

Теарце му негово рождение Пречиста и Хилендар пострижение Лешок му е негоо воспитание Под плочава негоо почивание От негово свое отшествие До Христово второ пришествие Молит вас бракя негои любимия Хотящия прочитати сия Да речете Богза доброе дело