Здравица (поема)

Здравица (словенечки: Zdravljica / Zdravica) е поема напишана од словенечкиот поет Франце Прешерн. Седмата стриофа од поемата „Здравица“ е текстот на државната химна на Словенија која е во употреба од 27 септември 1989 година.

Zdravljica

макед. Здравица
Оригинален манускрипт на „Здравица“
национална химна на  Словенија
Друг наслов	Zdravica
Текст	Франце Прешерн, 1844
Музика	Станко Премрл, 1905
Усвоена	1989
Звучен извадок
Zdravljica (instrumental) снимка помош
п р у

Здравица е песна за пиење. Во самиот текст на поемата, Франце Прешерн го искажува слободното мислење на Словенците и останатите Словени. Оваа поема е промовирана како идеја за Обединета Словенија и била дел од националната политичка програма од 1848 година.

Текст

Во прилог следува оригиналниот текст на песната^[1] со македонски превод.^[2]

Zdravljica Spet tèrte so rodíle, Perjátli! vínce nam sladkó, Ki nam ožívlja žíle, Sercé razjásni in okó, Ki vtopí Vse skerbí, V potèrtih pèrsih úp budí. Komú nar pred vesélo Zdravljíco, brátje! čmò zapét'? Bóg nášo nam dezélo, Bóg žívi vès slovénski svét, Bráte vse, Kar nas je, Sinóv slovéče matere! Edínost, sréča, správa K nam nàj nazáj se vèrnejo; Otrók, kar íma Sláva, Vsi nàj si v róke séžejo! De oblást In z njó část, Obílnost bódo náša lást. Bóg žívi vas Slovénke, Prelépe, žláhtne róžice! Ni táke je mladénke, Ki náše je kerví deklè; Nàj sinóv Zárod nòv Iz vàs bo stráh sovrážnikov! Mladenči, zdéj se píje Zdravljíca váša, vi naš up; Ljubézni domačíje Nobèn naj vàm ne vsmèrti strúp; Ker po nàs Bode vàs Jo sèrčno bránit' klícal čàs! Živé naj vsi naródi, Ki hrepené dočákat' dán, De, kóder sónce hódi, Prepír iz svéta bó pregnán, De roják Prost bo vsák, Ne vrág, le sósed bo meják! Na zádnje šè, perjátli! Kozárce za-se vzdignimo! Ki smo za tó se zbrátli, Ki dôbro v sèrcu míslimo. Dókaj dní Naj ziví Bog, kàr nas dôbrih je ljudí!

Здравица Пријатели! Се дрочи во гроздот вино пак за нас, што ќе нѝ ведри очи и брекне жили, вивне глас, и затре в миг, јад секој, крик, и надеж в гради крене вчас. Но, кому полна чаша да му се крене најнапред? Земјава, боже, наша варди ја, и сет словенски свет, и секој вред. И секој син што е по мајка славјанин. Враговите, пак, нека од небо да ги стрешти гром, слободна да е сека словенска куќа и дом, прангиите со раце две во неврат да ги пратиме. Единство, среќа, слога да нѝ се вратат пак; чеда на Славија, тогаш зберете се во синџир јак, И сета власт и честа, вчас да бидат пак во нас. Бог да ве поживи, вас Словенски, рози мамни, зар има моми, ко у нас, по лика да ви се рамни, И родот ваш да биде страж и страв за врагот наш. Еј, младинци, се пие за вас наздравица, о, надеж наша, на татковината вие дајте ѝ ја љубовта ваша, та после нас со чест и страст, бранете ја во секој час. И сите народи да крепнат што жедни се за оној ден в кој нема в спор и в крв да трепнат, - ден в светло сонце озарен, да нема враг пред никој праг и секој сосед да е драг. Пријатели, на крај да кренеме и за нас чаша. Се побратимимвме и ај да пиеме за таа дружба наша! Та, многу дни и добрини нам, господе, на добрите, ни дај.