Контрапункт

Контрапункт (punctus contra punctum, „точка против точка“) во музиката е односот помеѓу две или повеќе музички регистри, кои се независни како контури и ритам, но тие се хармонично меѓузависни (полифонии). Контрапункт најчесто се поврзува со класичната музика, развивајќи се за време на ренесансата а особено за време на барокот.^[1].

Такт од „Фуга Бр. 17 во F mol“, BWV 862, од Добро темпираниот клавир (Дел I) на Јохан Себастијан Бах, истакнат пример за контрапунктна полифонија. слушни ја^ⓘ

Во музичката наука - наука за истовремено движење на неколку независни гласови, кои формираат хармонична целина. Типични форми на контрапункт се фугата и канонот.

Литература

• Kurth, Ernst (1991). "Foundations of Linear Counterpoint". In Ernst Kurth: Selected Writings, selected and translated by Lee Allen Rothfarb, foreword by Ian Bent, p. 37–95. Cambridge Studies in Music Theory and Analysis 2. Cambridge and New York: Cambridge University Press. Paperback reprint 2006. ISBN 0-521-35522-2 (cloth); ISBN 0-521-02824-8 (pbk)
• Mazzola, Guerino, et al.Full citation needed|date=September 2018 "Et al. is used only in inline citations when there are more than four authors; a bibliographical entry should list them all.--> (2015). Computational Counterpoint Worlds. Heidelberg: Springer.ISBN needed|date=September 2018
• Prout, Ebenezer (1890). Counterpoint: Strict and Free. London: Augener & Co.
• Spalding, Walter Raymond (1904). Tonal Counterpoint: Studies in Part-writing. Boston, New York: A. P. Schmidt.