Крвава млечка

Крвава млечка (латински: Lactarius sanguifluus), попозната како крвава млечна шапка, е вид на габа од фамилијата Russulaceae. Првпат опишана од Франција во 1811 година, видот го добил своето сегашно име од Елиас Фрис во 1838 година кога го пренел во Млечки (печурки). Пронајдени во Азија, Средоземна Африка и Европа, плодните тела ( печурките ) растат расфрлани или во групи на земја под четинари. Кога се допрени или исечени, плодните тела испуштаат крваво-црвен до виолетов латекс кој полека станува зеленикав при изложување на воздух. Шапките се портокалови до црвеникаво-кафеави и со возраста стануваат во облик на инка. Жабрите се розови до виолетови. Различни форми се опишани од Италија, но тие не се универзално прифатени како различни. Крвава млечка печурките се јадат и се продаваат на руралните пазари во Европа и Азија. Плодните тела кои се растатт во загадена почва,вклучувајќи ги и патиштата кои се предмет на густ сообраќај, може да биоакумулираат токсични тешки метали. Неколку стероли и пигменти се изолирани и идентификувани од печурките.

Таксономија

Габата првпат била опишана од францускиот миколог Жан-Жак Поле како Hypophyllum sanguifluum во 1811^[1] година Неговото сегашно име го добила кога Елиас Магнус Фрис го пренел на Лактариус во неговото дело Epicrisis Systematis Mycologici^[2] од 1838 година. Во 1892 година, Ото Кунце го нарекол Lactifluus,^[3] род кој до 2010 година се сметал за синоним за Lactarius^[4] . Бидејќи типичната илустрација на Пауле од 1811 година за видот не ја претставува типичната морфологија на овошните тела, Јоринде Нуитинк и Анемике Вербекен назначиле епитип во 2005^[5] година.

Џовани Паци и Џорџо Лали ги опишале формите roseus и vinosus од Италија во 2003 година; roseus има сиво-белузлаво обезбојување на шапката, додека f. vinosus има помалку јасно зонирана шапка на која и недостигаат зелени тонови и жабри со јорговано-розов сјај.^[6] Меѓутоа, формата vinosus, првично опишана од Лисјен Келе како сорта ( Lactarius sanguifluus var. vinosus ) во 1881 година, била неважечка, бидејќи базионимот на Келе бил нелегитимен номенклатурен синоним на вид именуван во 1855 година од Жан-Батист Барла.^[1][7] Подоцнежните автори не се согласиле со разграничувањето на овие форми како различни таксони, сугерирајќи дека алтернациите во изгледот претставуваат нормални морфолошки варијации предизвикани од разликите во возраста и факторите на околината, како што се нивоата на сончева светлина и влажноста. Lactarius vinosus често се смета за разновидност на Крвавата млечка, но морфолошките (особено макроскопски знаци и украсување на спорите ) и молекуларни докази (засновани на внатрешно транскрибирана секвенца на диспејсер) потврдиле дека тие се посебни видови.^[8]

Крвавата млечка е класифицирана во делот Dapetes од родот Млечки(печурки). Овој дел, кој исто така вклучува и други популарни видови за јадење како што се Рујница, а помалку популарната L.deterrimus, се одликува со печурки со портокалов или црвен латекс кои често даваат зеленикава дамка на месото и жабрите, често леплива шапка и поврзаност со четинари.^[9] Специфичниот епитет sanguifluus е изведен од латинските зборови sanguis („крв“) и fluus („тече“).^[10]

Опис

Жабрите се бледо винести со бледо розово-буфлив раб.

Плодните тела имаат конвексни шапки со централна вдлабнатина, достигнувајќи пречник од 4-7.5 см . Површината на шапката е мазна и леплива, а маргините се искривени надолу, дури и кога печурката созрева. Неговата боја е розово-блескава до портокалова, понекогаш со дамки од сивкаста или бледо зеленикаво -сива боја, особено кога површината е модринка. Малку преполните жабри имаат приврзаност кон малку неиздржлива приврзаност кон дршката. Тие се бледо винести со бледо розово-буфлив раб. Цилиндричната дршка е со 2-3.5 см долга и 1-2 см дебела. Неговата мазна површина е обоена со бледо розово-блескаво до бледо сиво-блескаво, понекогаш со кафеави неправилни точки. Месото се движи од цврсто до кревко: во дршката е меко и бледо розово биволско; под кутикулата на шапката има тула боја или кафеаво-црвена веднаш над жабрите. Неговиот вкус се движи од благ до малку горчлив, и ѝ недостасува значаен мирис.^[11]

Спорите се грубо сферични до елипсоидни, со димензии 7,9-9,5 на 8,0-8,8 Мм. Имаат украси на површината до 0,8 високи Мм и речиси целосен ретикулум кој содржи широки, заоблени гребени. Базидиите (клетките што носат спори) се донекаде цилиндрични, четири спори и се со димензии 50-70 на 9-11 Мм. Кутикулата на шапката е иксокутис (направена од желатинозни хифи кои се движат паралелно со површината на шапката) до 60 Ммдебели , со хифи кои се 2-6 широки кои обично се разгранети и испреплетени.^[11]

Слични видови

Lactarius vinosus, порано се сметал за разновидност на Крвавата млечка, е доста сличен по изглед. Во принцип, L. vinosus може да се разликува по повеќе вино-црвената боја (недостигаат портокалови тонови) на шапката, дршката и жабрите, појасно заостренота дршка надолу и поинтензивното обојување на латексот на ткивото на шапката. Двата вида, исто така, може да се разликуваат микроскопски според разликите во украсувањето на нивните површини на спори. L. vinosus има нецелосен ретикулум на површината на спорите, со гребени кои имаат поширок степен на варијација во дебелината.^[12] Друг потенцијален изглед, L.semisanguifluus, има карактеристичен портокалов латекс кој станува вино-црвен за 5-10 минути по изложувањето на воздух. Во споредба со Крвавата млечка, плодните тела на L.semisanguifluus се помали, имаат виолетови нијанси во капачето и развиваат зеленикава обезбојување со возраста.^[13]

Живеалиште и распространетост

Европска дистрибуција на Крвавата млечка (зелено)

Ектомикоризален вид, плодните тела на Крвавата млечка растат на земја во асоцијација со борови дрвја на варовнички почви. Крвавата млечка е широко распространета во Химачал Прадеш во Индија, каде што е забележано дека расте во мешани четинарни шуми, обично под папратот Onychium contiguum.^[10] Распространета е во Јужна Европа, каде што плодува помеѓу септември и ноември (се протега до декември во најјужните региони на континентот). Во Холандија, таа била пронајдена во варовнички дини, растејќи на топло, сончево и заштитено место на работ на шумата во која доминирале боровите видови.^[14] Крвавата млечка расте во четинарни шуми и во Македонија. Од Европа е снимен и во Белгија,^[15] Естонија,^[16] Грција, Кипар, Франција, Германија, Италија, Луксембург, Холандија, Полска, Русија,^[16] Шпанија, Словачка, Шведска, и Швајцарија.^[17] Во Африка, видот е собран во Мароко; во Азија, се јавува во Виетнам и Кина.^[18] Тој е наведен во Црвената книга на Украина,^[19] и се појавил во нацрт-црвената листа за Шпанија како загрозен јадлив вид кој се смета за ранлив поради неконтролираното комерцијално собирање. За илустрација, наведен е извештај од весници од септември 1998 година, во кој се наведува дека 82.5 кг од печурките Крвава млечка набрани во Полињи се запленети од комбе.^[20]

Јадливост

Печурките Крвавата млечка, попознати како rovellons во Шпанија, се ценети во каталонската кујна.

Плодните тела на Крвавата млечка се јадливи и се собираат. Ова го забележал Паулет во својот оригинален опис на видот, кој напишал: „Оваа габа е многу ценета за употреба од страна на оние кои се запознаени со неа, добро се чува, ги чував цела година, се стврднува без да се расипува, а потоа добива вкус на смрчки. Најдобар начин за јадење е да ја готвите во тава или на скара со масло или путер и сол: не треба долго да се готви.“ Печурките се продаваат на руралните пазари во Франција, Шпанија,^[21] Турција,^[22] и во провинцијата Јунан, Кина. Тие се собираат и од месното население во горната долина на реката Серхио во централна Италија.^[23] Во Шпанија, каде што печурката е ценета како кулинарски деликатес во каталонската кујна, е позната како níscalos (на шпански) или rovelló (на каталонски). На Кипар е позната како γαιματάς (што значи „крвавиот“) и е широко собирана од месното население, но се смета за инфериорен во однос на Рујницата.^[24] Во Индија, младите примероци се консумираат заедно со Рујницата а некои сметаат дека Крвавата млечка има подобар вкус од неговиот попознат роднина.^[25] Нивното заедничко англиско име е „крвава млечна шапка“.^[26]

Плодшните тела можат да биоакумулираат тешки метали, вклучувајќи ги и токсичните, од загадената почва . Поради оваа причина, не се препорачува конзумирање на печурки собрани од потенцијално контаминирани места - како што се во близина на патишта кои се предмет на густ сообраќај. Во една турска студија на различни видови печурки за јадење собрани од тревниците, во близина на патишта и внатрешните делови на шумите, овошните тела на Крвавата млечка е утврдено дека има акумулирано високи нивоа на цинк, манган, никел, кобалт, кадмиум и олово.^[27]

Биоактивни соединенија

Крвавата млечка содржи мешавина од стероли. Доминантен стерол е ергостеролот (56,6% од вкупните стероли), со помали количини на деривати на ергостерол, вклучувајќи ги ергост-7-ен-3β-ол, ергоста-7,22-диен-3β-ол и ергоста-5,7- диен-3β-ол.^[28]

Латексот содржи сесквитерпенски пигменти со скелети од гуаиан,^[29] тука спаѓаат соединенијата дадени со заедничките имиња лактаровиолина и сангол. Се смета дека некои од овие хемикалии подлежат на ензимски конверзии кога плодното тело ќе се повреди.^[30] Се покажало дека екстрактите од плодните тела имаат одредена антимикробна активност против грам-позитивни и грам-негативни бактерии.^[31]

Поврзано

Список на видови Млечки (печурки)