Оклопник

Оклопник — војник од периодот на развиениот среден век до ренесансата што типично бил добро обучен во користењето на оружје и служел како целосно оклопен тежок коњаник. Оклопникот можел да биде витез, благородник, член на придружбата на некој витез или благородник, или платеник што служел под капетан. Ваквите луѓе можеле да служат за плата или преку феудална обврска. Поимите витез и оклопник често се користат наизменично, но иако сите витези опремени за војна биле оклопници, не сите оклопници биле витези.^[1]

Илустрација на германски оклопник, опремен со кратко копје и тежок оклоп.

Развој на тешката коњица во Европа

Во текот на XIV век, витезите почнале да ја заменуваат верижната кошула со оклоп или опрема од челични плочи. Истовремено, тие го вовеле и потпирачот за копје (ristre) — дел што се прицврстувал на оклопот за гради и овозможувал копјето да се потпре на него. Оваа иновација, заедно со употребата на посебно седло за борба, овозможила силата на ударот од копјето да престане да се дава со движење на раката, туку да се создава од целата сила создадена со движењето на војникот и животното. Така, ударот се изведувал со целата брзина на коњичкиот јуриш.

Во XV век е постигнат врвот во развојот на овој вид војник. Меѓутоа, развојот на одбранбената употреба на квадрати од копјаници (најпрво кај Швајцарците), а особено развојот на рачното огнено оружје што се користело заедно со копјаниците, ја загрозило хегемонијата на оклопникот на бојното поле. На почетокот на XVI век, оклопниците биле недвосмислено поразени на отворено поле од пешадијата вооружена со огнено оружје, која дејствувала агресивно.

Во текот на XVI век се случило опаѓање на овој вид коњаница, а во XVII век копјето било целосно заменето со огнено оружје како пиштол, аркебуза или карабина, со што оклопникот како воена единица исчезнал.

Опрема

Оклопот на витезот требало да биде целосен, од глава до пети. Коњот најчесто имал метален оклоп за заштита на градниот кош и задните четвртини, како и заштита за главата, иако во текот на XVI век биле многу чести и коњи без никаква заштита. Покрај главното оружје (копјето), кое обично се кршело при судирот, оклопникот поседувал и меч, воена секира или воен чекан и кама. Почнувајќи од 1540 г., на својата опрема додавале и една или две аркебузи за седло или пиштоли.