Печенези

Печенезите биле полуномадски народ од Средна Азија, кои говореле со јазик од групата на туркиски јазици.^[1] Тие биле асимилирани во средниот век.

Источна Европа и областа населена со Печенези (сина боја) околу 1015 година.

Потекло и област

Печенезите се јавуваат во историски извори од 8 и 9 век. Тогаш се населиле во областите помеѓу долниот дел на Волга, Дон и Урал. Веќе од 9 и 10 век контролирале голем дел од југозападна Евроазија и Крим. Во тоа време, тие биле значаен фактор во областа, но како и повеќето номадски народи немале концепт на држава, а нивната организација се сведувала на случајни напади врз соседите. Покрај тоа, тие биле платеници за други сили. Според Константин Порфирогенит, Печенезите владееле со местото западно од реката Серет.

Сојуз со Византија и Бугарија

Во 9 век, Византија станала сојузник на Печенезите, користејќи ги за да се заштити од други поопасни племиња, како на пример од Унгарците или Варјазите. Византија го направила ова според римската политика, „раздели па владеј“, ги упатувала непријателите еден против друг.

Туркиското племе Узи ги протерало Печенезите од нивната татковина. Печенезите до 889 година биле туркани кон запад од Хазарите и Куманите, па Печенезите ги потиснале Унгарците западно од Днепар до 892 година.