Tears for Fears

Tears for Fears ― англиска поп-рок група основана во Бат во 1981 година. Групата ја основале Курт Смит и Роланд Орзабал откако се распаднала нивната прва група, Graduate. Tears for Fears жанровски се вбројува во синтисајзерски поп-групи, а исто така се сметаат за дел од Втората британска инвазија.^[8]

Tears for Fears
Tears for Fears во 2017. Курт Смит (лево) и Роланд Орзабал (десно)
Животописни податоци
Потекло	Бат, Англија
Жанрови	Нов Бран[1][2][3] поп-рок[4][5] синт-поп[6][7]
Период на активност	1981–денес
Издавачи	Phonogram Epic Gut Mercury Fontana Universal Concord
Мреж. место	tearsforfears.com
Членови
Роланд Оразабал Курт Смит
Поранешни членови
Мани Елијас Ијан Стенли

Во 2021 година, Орзабал и Смит ја добиле наградата Ајвор Новело за „извонредна колекција на песни“, со што се признаваат „албумите на Tears for Fears кои ја дефинираа ерата“ и „критички ценетите и иновативни хит-синглови“.^[9]

Историја

Орзабал и Смит се запознале како тинејџери во градот Бат во Англија. На музичката сцена се појавиле како членови на групата Graduate.^[10] Групата се распаднала во 1981 година. Набргу потоа, Орзабал и Смит станале сесиски музичари на групата Неон,^[11] каде се запознале со идниот тапанар на Tears for Fears, Мани Елиас. Орзабал и Смит продолжиле да работат заедно, црпејќи инспирација од музичари како: Talking Heads, Питер Гејбриел и Брајан Ино.^{[12] [13]}

Орзабал и Смит биле импресионирани од синт-поп музиката на песната од Гери Њуман „Are 'Friends' Electric?“ (1979), и почнале да се стремат сами да направат таква музика. Се одлучиле за нивната нова електронска насока откако ги слушнале делата на групи како: Orchestral Maneuvers in the Dark (OMD), Depeche Mode и Human League. ^[10] Пост-панк групата Joy Division исто така влијаела на нивниот музички правец, инспирирајќи го Орзабал да пишува поинтроспективни и лични песни.^{[12] [14]}

Името Tears for Fears (во буквален превод: Солзи за стравови) било инспирирано од примарната терапија, развиена од американскиот психолог Артур Јанов, која добила огромен публицитет откако Џон Ленон станал пациент на Јанов во 1970 година.^[15] Кога Орзабал и Смит конечно го запознале Јанов кон средината на 1980-тите, биле разочарани кога откриле дека тој станал прилично „холивудски“ и сакал групата да напише мјузикл за него.^[16]

Во 1981 година Tears for Fears потпишале договор со Mercury Records во Велика Британија. Нивниот прв сингл, "Suffer the Children" бил издаден во ноември 1981 година, а во март 1982 година го издале "Pale Shelter". Нивните први две изданија не биле успешни.

The Hurting и први хит-синглови (1982-1983)

Групата го вкусила успехот со нивниот трет сингл, "Mad World", кој во ноември 1982 година стигнал до трето место во ОК.^[17] Нивниот прв албум, The Hurting, бил објавен во март 1983 година. Албумот бил одраз на тешкото детство на Орзабал и имал многу уникатен звук. Од овој глобално успешен албум биле објавени четири синглови: Suffer the Children, Change, Mad World и Pale Shelter. Во 2000 година, Гери Џулс и Мајкл Ендрјус повторно ја снимиле песната Mad World како тема за филмот Дони Дарко и таа успеала да се пробие на топ-листите на крајот од 2003 година, достигнувајќи го првото место во Велика Британија.

Songs from the Big Chair и светска слава (1984–1986)

Tears for Fears на фотографија од 1985 година

Нивниот втор албум, Songs from the Big Chair (објавен во февруари 1985 година), кој дебитирал на британската листа за албуми на второ место, се задржал во горниот дел на листата во следните 12 месеци. Тие го отстраниле претежно синт-поп звукот од првиот албум и употребиле пософистициран звук кој ќе стане стилски белег на групата. Албумот Songs from the Big Chair станал еден од најпродаваните албума за таа година ширум светот.^[18]

Од албумот произлегле низа хит-синглови: „Mothers Talk“ (повторно снимен за неговото издавање во САД во 1986 година), „Shout“ (бр. 4 во ОК, бр. 1 во САД, Австралија, Канада, Германија, Холандија, Швајцарија и огромен хит на други територии), „Everybody Wants to Rule the World “ (нивен највисок пласман во Велика Британија и Ирска на второ место и уште еден бр. 1 во САД и во Канада ), „Head over Heels“ (Велика Британија бр. 12, САД бр. 3, Ирска бр. 5, Канада бр. 8) и „I Believe (A Soulful Re-Recording)“ (Велика Британија бр. 23 и Ирска бр. 10). ^[19]

По објавувањето на албумот, групата тргнала на светска турнеја која траела до крајот на годината. Во септември 1985 година, групата ја извела песната „Shout“ на доделувањето на MTV Video Music Awards во 1985 година во Radio City Music Hall во Њујорк.^[20] Исто така, за време на турнејата, Орзабал и Смит откриле американска пејачка/пијанистка, Олета Адамс, која настапувала во хотелски бар во Канзас Сити, и која ја поканиле на соработка за нивниот следен албум.

Во февруари 1986 година, на Британските музички награди Tears for Fears ја освоиле наградата за најдобар британски сингл за „Everybody Wants to Rule the World“.^[21] Групата била номинирана и за најдобра британска група и за најдобар британски албум, а Крис Хјуз бил номиниран за најдобар продуцент.^[21]Во исто време, групата била номинирана за Омилена поп/рок дуо/група и омилен поп/рок дуо/група видео изведувач на Американските музички награди во Лос Анџелес во 1986 година.^[22]

Истата година, Орзабал и Стенли заедно работеле на спореден проект наречен Манкраб и издале сингл, „Fish for Life“, напишан за саундтракот на филмот „Карате кид“, Втор дел.

Лајв ејд

На 13 јули 1985 година, Tears for Fears требало да настапат на стадионот Џон Кенеди во Филаделфија за хуманитарниот настан Live Aid. Сепак, утрото на денот на настанот било објавено дека групата се повлекла од концертот. Официјална причина за нивното откажување било тоа што двајца од нивните придружни музичари, гитаристот Ендрју Сандерс и саксофонистот Вил Грегори, дале отказ поради истекот на нивниот договор; тие биле заменети со Алан Грифитс на гитара и Џозефин Велс на саксофон за преостанатиот дел од светската турнеја во 1985 година.

The Seeds of Love (1987-1990)

Во 1989 година групата го издала нивниот трет албум, The Seeds of Love (на кој Ијан Стенли за последен пат се појавил како член на Tears for Fears), со пријавена продукциска цена од над милион фунти.^{[23] [24]} Голем дел од материјалот бил снимен во џем сесии и подоцна едитиран.

Албумот го задржал препознатливиот звук на групата, но имал поголемо влијание на други правци како: џез, блуз и музичкиот стил на Битлси.^[25] Фил Колинс свирел на тапани на синглот Woman in Chains. Олета Адамс, која започнала успешна соло-кариера благодарение на соработката со Орзабал, била вклучена во албумот како пејачка и пијанистка.

Албумот бил успешен во светски рамки, дебитирал на британската топ-листа за албуми на прво место, се пласирал во топ-10 во САД и во многу други земји, а бил продаден во милиони примероци на светско ниво. Групата тргнала на обемна светска турнеја „Seeds of Love“ спонзорирана од Philips за да го покријат долгот настанат за време на снимањете.

Распаѓање (1991–1992)

По The Seeds of Love, Орзабал и Смит имале жестоки расправии и се разделиле во 1991 година. Како причина биле наведени перфекционистичкиот пристап на Орзабал кон продуцирањето и одложувањата поради џетсетерскиот начин на живот на Смит и желбата да го успори темпото на објавување на нова музика (Смит исто така минувал низ процес на развод во тоа време).^[26] Друга причина за распадот бил менаџерот на групата, Пол Кинг, кој прогласил банкрот во 1990 година, а во 2004 година бил осуден за измама.^{[27] [28]}

Солистички проекти и повторно обединување (1993-денес)

Орзабал го задржал името Tears for Fears како соло проект и ги објавил албумите Elemental (1993), на кој бил и меѓународниот хит „Break It Down Again“ и Raoul and the Kings of Spain (1995). Орзабал и Смит се смириле во 2000 година и во 2004 година издале албум со нов материјал, Everybody Loves a Happy End. Оттогаш дуото имаат полуредовна турнеја. Откако речиси една деценија работеле на седмиот албум на групата, The Tipping Point, бил издаден во 2022 година,^[29] а со него групата по шести пат се пласирала во топ-5 во Велика Британија. Албумот се пласирал во топ-10 во многу други земји.

Членови на групата

Сегашни членови

• Роланд Орзабал – гитари, клавијатури, водечки и придружни вокали, бас (1981–денес)
• Керт Смит – бас, клавијатури, водечки и придружни вокали (1981–1991, 2000–денес)

Поранешни членови

• Мани Елиас – тапани, перкусии (1981–1986)
• Иан Стенли – клавијатури, придружни вокали (1981–1987)

Дискографија

• The Hurting (1983)
• Songs from the Big Chair (1985)
• The Seeds of Love (1989)
• Elemental (1993) (without Curt Smith)
• Raoul and the Kings of Spain (1995) (without Curt Smith)
• Everybody Loves a Happy Ending (2004)
• The Tipping Point (2022)
• Songs for a Nervous Planet (2024)