Ерик Сати
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ерик Сати (Хонфлор, 17 мај 1866 - Paris, 1 јули 1925) бил француски композитор и пијанист. Почнувајќи со неговиот прв состав, во 1884, тој го потпиша неговото име како Erik Satie[1].
Оваа статија можеби бара дополнително внимание за да ги исполни стандардите за квалитет на Википедија. Ве молиме подобрете ја оваа статија ако можете. |
Оваа статија или заглавие има потреба од викифицирање за да ги исполни стандардите за квалитет на Википедија. Ве молиме помогнете во подобрувањето на оваа статија со соодветни внатрешни врски. |
На оваа страница е потребен превод на македонски. Оваа страница (или пасус) не е напишана на јазик којшто е македонски. Ако е наменета за читателите од тој јазик, треба да биде преместена на јазичното издание на Википедија на тој јазик. Видете го целосниот список на јазични изданија. Ако страницата (или пасусот) не е преведена на македонски во рок од една седмица, содржината која е на друг јазик ќе биде избришана. |
Сати беше претставен како „гимнопедист(англиски: gymnopedist или во оригинал на француски: жимнпопедист)“ во 1887 година, кратко време пред да ги напише најпознатите композиции, на Жимнопеди-„Gymnopédies“. Подоцна, тој себеси се нарече фонометричар-фонометрициен-"phonometriciеn" (што значи „човек, кој ги мери звуците“) и ја претпочиташе оваа ознака наместо „музичар“, откако беше наречен „несмасен, но суптилен техничар“ во една книга за современи француски композитори, објавена во 1911 година.
Во прилог на неговото музичко дело, Сати, исто така, остави извонреден сет на списи, кои придонеле за голем број на изданија, од dadaist 391 до американскиот Vanity Fair. Иако подоцна во животот, тој самиот горд на неговата работа секогаш издаваше под свое име. Од крајот на XIX век, во некои од неговите објавени дела, за него се појавуваат псевдоними како Виржини Лебо(Virginie Lebeau) и Франсоа де Пол(François de Paule). Сати беше шарена фигура во почетокот на 20 век во париската авангарда. Тој беше предвесник на подоцнежни уметнички движења, како на пример минимализмот, повторувачка музика и театар на апсурдот.