![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/16/Max_Planck_Wirkungsquantums_20050815.jpg/640px-Max_Planck_Wirkungsquantums_20050815.jpg&w=640&q=50)
Планкова константа
Физичка константа со која се претставува квантното дејство / From Wikipedia, the free encyclopedia
Планкова константа (ознака h — физичка константа и го претставува квантот на дејство, значајна во квантната механика.
Вредности на h | Единици | Нав. |
---|---|---|
(6,626069934 ± (89))⋅10-34 | J⋅s | [1] |
(4,135667662 ± (25))⋅10-15 | eV⋅s | [2] |
2π | EP⋅tP | |
Вредности на ħ (h-прецртано) | Единици | Нав. |
(1,054571800 ± (13))⋅10-34 | J⋅s/rad | [2] |
(6,582119514 ± (40))⋅10-16 | eV⋅s/rad | [2] |
1 | EP⋅tP/rad | |
Вредности на hc | Единици | Нав. |
1,98644568⋅10-25 | J⋅m | |
1,23984193 | eV⋅μm | |
2π | EP⋅ℓP | |
Вредности на ħc | Единици | Нав. |
3,16152649⋅10-26 | J⋅m | |
0,19732697 | eV⋅μm | |
1 | EP⋅ℓP |
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/16/Max_Planck_Wirkungsquantums_20050815.jpg/640px-Max_Planck_Wirkungsquantums_20050815.jpg)
Првично откриена во 1900 година од страна на Макс Планк, позната како пропорционална константа меѓу минималното зголемување на енергијата, E, на замислен електрично наелектризиран осцилатор во празнина која содржи зрачење од црно тело, и честотата, f, на спомнатиот електромагнетен бран. Во 1905 година, вредноста E, најмалото енергетско зголемување на замислениот осцилатор, теориски се поврзува со Алберт Ајнштајн со „квант“ или најмал дел на енергија на самиот електромагнетен бран. Светлинскиот квант се однесува на некој начин како електрично неутрална честичка, спротивно на електромагнетниот бран. За подоцна да биде наречена Фотон.
Планк–Ајнштајновиот однос ги поврзува заедно енергијата на фотонот E и честотата на бранот f:
Оваа енергија е крајно мала во однос на секојдневните тела.
Бидејќи честотата f, брановата должина λ и брзината на светлината c се сврзани со , изразот може да се запише:
Ова води до друга врска која ја вклучува Планковата константа. Со p се означува линискиот импулс на честичката (не само на фотон, туку и на другите елементарни честички), Бројовата бранова должина λ на честичката е определена со:
Во областите каде потребно е да се користат аголни реквенции (т.е. онаму каде честотата е изразена преку радијани во секунда наместо циклус во секунда или херц) и се користи за да се подели со 2π Планковата константа. Добиената константа се нарекува Диракова константа или намалена Планкова константа. Еднаква е на Планковата константа поделена со 2π, и се означува со ħ (изговорно "h-прецртаноо"):
Енергијата на фотонот со аголна честота ω = 2πf е определена со:
додека пак линискиот импулс се оврзува со:
каде k е брановиот број. Во 1923 година, Луј де Број го воопштил Планк-Ајнштајновиот однос давајќи тврдење дека Планковата константа ја претставува пропорционалноста меѓу импулсот и квантната бранова должина не само на фотонот, туку на квантната бранова должна на која било честичка. Ова било потврдено со експерименти подоцна. Ова важи во квантанта механика, како и во електродинамиката.
Овие два односи се временските и просторните делови на специјалниот релативистички израз користејќи 4-вектори.
Класичната статистичка механика побарува да постои h (но не ја определува таа вредност).[3] Доследно, по откритието на Планк, признато е дека физичкото дејство не може да има каква било вредност. Наместо тоа, мора да е некаков вид на множење на мали количества, „кванти дејство“, познати како Планкова константа. Ова ја претставува т.н. „стара квантна теорија“ развиена од страна на Бор и Зомерфелд, според која патеките на честичките постојат но се скриени, но квантните закони ги ограничуваат врз основа на нивното дејство. Овој поглед е заменет со современата квантна теорија, според која ограничените патеки на движењето не ни постојат, наместо тоа честичката се претставува како бранова функција претставена во времето и просторот. Па нема вредност за дејството како што е дефинирана класично. Надоврзано на ова е концептот а квантизација на енергијата која постоела во старата квантна теорија и постои во изменет облик и во современата квантна теорија. Класичната физика не може да ја објасни ниту квантизацијата на енергијата или пак недостатокот на движењето на класичната честичка.
Во многу случаи, како што е монохроматската светлина или за атомите, квантизацијата на енергијата исто така наведува дека само определени енергетски нивоа се дозволени, а вредностите измеѓу се забранети.[4]