വില്യം കെയ്‌ലിൻ ജൂനിയർ

അമേരിക്കൻ നൊബേൽ സമ്മാന ജേതാവായ വില്യം ജി. കെയ്‌ലിൻ ജൂനിയർ (ജനനം: 1957), ഹാർവാർഡ് സർവകലാശാലയിലും ഡാന-ഫാർബർ കാൻസർ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിലും വൈദ്യശാസ്ത്ര പ്രൊഫസറാണ്. ട്യൂമർ സപ്രസ്സർ പ്രോട്ടീനുകളെ കുറിച്ച് അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലബോറട്ടറിയിൽ പഠനം നടത്തിവരുന്നു. അടിസ്ഥാന മെഡിക്കൽ ഗവേഷണത്തിനുള്ള ലാസ്കർ അവാർഡിന് 2016-ലെ സ്വീകർത്താവായ കെയ്‌ലിൻ 2016-ലെ അസ്കോ സയൻസ് ഓഫ് ഓങ്കോളജി അവാർഡും 2016 എഎസിആർ പ്രിൻസസ് തകമാത്സു അവാർഡും നേടിയിട്ടുണ്ട്.^[2][3] പീറ്റർ ജെ. റാറ്റ്ക്ലിഫ്, ഗ്രെഗ് എൽ. സെമെൻസ എന്നിവരോടൊപ്പം 2019-ലെ ഫിസിയോളജി അല്ലെങ്കിൽ വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിനുള്ള നോബൽ സമ്മാന ജേതാവാണ്.^[4][5]

വില്യം കെയ്‌ലിൻ ജൂനിയർ.
ജനനം	(1957-11-23) നവംബർ 23, 1957 (age 67) വയസ്സ്) ന്യൂയോർക്ക് സിറ്റി, ന്യൂയോർക്ക്, U.S.
വിദ്യാഭ്യാസം	Duke University (BS, MD)
ജീവിതപങ്കാളി	കരോലിൻ സ്കെർബോ
അവാർഡുകൾ	ലാസ്കർ അവാർഡ് (2016) വൈദ്യശാസ്ത്രത്തിനുള്ള നോബൽ സമ്മാനം (2019)
Scientific career
Fields	അർബുദ ചികിൽസ
Institutions	ഡാന-ഫാർബർ കാൻസർ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഹാർവാർഡ് സർവകലാശാല HHMI[1]

ആദ്യകാല ജീവിതവും വിദ്യാഭ്യാസവും

1982-ൽ കെയ്‌ലിൻ ഡ്യൂക്ക് യൂണിവേഴ്‌സിറ്റിയിൽ കണക്ക്, രസതന്ത്രം എന്നിവയിൽ ബിരുദം നേടി എംഡി തുടർന്നു. ജോൺസ് ഹോപ്കിൻസ് സർവകലാശാലയിൽ ഇന്റേണൽ മെഡിസിനിൽ റെസിഡൻസിയും ഡാന-ഫാർബർ കാൻസർ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിൽ ഓങ്കോളജി ഫെലോഷിപ്പും നേടി. ബിരുദധാരിയായിരുന്നപ്പോൾ ഡി‌എഫ്‌സി‌ഐയിയിലെ ഗവേഷണം പോരായെന്നു തോന്നിയതിനാൽ ഡേവിഡ് ലിവിംഗ്സ്റ്റണിന്റെ ലാബിൽ ഗവേഷണം നടത്തി. അവിടെ റെറ്റിനോബ്ലാസ്റ്റോമ പഠനത്തിൽ വിജയം കണ്ടെത്തി.^[1] 1992-ൽ ലിവിംഗ്സ്റ്റണിന്റെ ലാബിൽ നിന്ന് മാറി ഡി.എഫ്.സി.ഐയിൽ അദ്ദേഹം സ്വന്തമായി ഒരു ലാബ് സ്ഥാപിച്ചു. അവിടെ വോൺ ഹിപ്പൽ-ലിൻഡൗ രോഗം പോലുള്ള ക്യാൻസറിന്റെ പാരമ്പര്യരൂപങ്ങളെക്കുറിച്ച് ഗവേഷണം നടത്തി. 2002-ൽ ഹാർവാർഡ് മെഡിക്കൽ സ്കൂളിൽ പ്രൊഫസറായി.^[6]

കരിയർ

2008-ൽ ഡാന-ഫാർബർ / ഹാർവാർഡ് കാൻസർ സെന്ററിൽ ബേസിക് സയൻസ് അസിസ്റ്റന്റ് ഡയറക്ടറായി. ഡാന-ഫാർബറിലെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഗവേഷണം ക്യാൻസർ വികസനത്തിൽ ട്യൂമർ സപ്രസ്സർ ജീനുകളിലെ മ്യൂട്ടേഷനുകളുടെ പങ്ക് മനസ്സിലാക്കുന്നതിൽ ശ്രദ്ധ കേന്ദ്രീകരിച്ചു. റെറ്റിനോബ്ലാസ്റ്റോമ, വോൺ ഹിപ്പൽ-ലിൻഡൗ, പി 53 ട്യൂമർ സപ്രസ്സർ ജീൻസ് എന്നിവലായിയിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രധാന പ്രവർത്തനങ്ങൾ.

നാഷണൽ ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് ഹെൽത്ത്, അമേരിക്കൻ കാൻസർ സൊസൈറ്റി, ഡോറിസ് ഡ്യൂക്ക് ചാരിറ്റബിൾ ഫൗണ്ടേഷൻ എന്നിവയും അദ്ദേഹത്തിന്റെ പ്രവർത്തനങ്ങൾക്ക് ധനസഹായം നൽകി.^[7] എലി ലില്ലി^[6], സ്റ്റാൻഡ് അപ്പ് ടു കാൻസർ ശാസ്ത്ര ഉപദേശക സമിതി എന്നിവയിലെ ഡയറക്ടർ ബോർഡ് അംഗവുമാണ്.

ഗവേഷണം

Illustration of how cells sense and adapt to oxygen availability

ട്യൂമർ ഇല്ലാതാക്കുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ഗവേഷണം തുടരുന്നതിനായി 1993-ൽ കെയ്‌ലിൻ ഡാന-ഫാർബറിൽ ഒരു ലബോറട്ടറി സ്ഥാപിച്ചു. വോൺ ഹിപ്പൽ-ലിൻഡൗ രോഗത്തിൽ (വിഎച്ച്എൽ) അദ്ദേഹത്തിന് താൽപ്പര്യമുണ്ടായിരുന്നു. ജീൻ മ്യൂട്ടേഷൻ മൂലമുണ്ടായ വിഎച്ച്എൽ ട്യൂമറുകൾ രക്തക്കുഴലുകളിൽ എറിത്രോപോയിറ്റിൻ (ഇപിഒ) സൃഷ്ടിക്കുന്ന ആൻജിയോജനിക് ആണെന്ന് അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. ഈ ഹോർമോൺ ഹൈപ്പോക്സിയയോ അല്ലെങ്കിൽ രക്തത്തിലെ ഓക്സിജന്റെ അളവ് കുറയുകയോ ചെയ്യുമ്പോൾ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ശരീരത്തിലെ മെക്കാനിക്കിന്റെ ഒരു ഭാഗമാണെന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു. വിഎച്ച്എൽ ട്യൂമറുകളുടെ രൂപവത്കരണവും ഓക്സിജൻ കണ്ടെത്തുന്നതിനുള്ള ശരീരത്തിന്റെ കുറവും തമ്മിൽ ബന്ധമുണ്ടെന്ന് കെയ്‌ലിൻ അനുമാനിച്ചു.^[8] വി‌എച്ച്‌എൽ വിഷയങ്ങളിൽ, ഇപി‌ഒ പ്രക്രിയയിൽ നിർണായകമായ ഒരു പ്രോട്ടീന്റെ രൂപീകരണം ജീനുകൾ പ്രകടിപ്പിച്ചതായി കെയ്‌ലിന്റെ ഗവേഷണം കണ്ടെത്തി. പക്ഷേ ഇത് മ്യൂട്ടേഷൻ അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടു. കെയ്‌ലിൻെറ പ്രവർത്തനങ്ങൾ പീറ്റർ ജെ. റാറ്റ്ക്ലിഫ്, ഗ്രെഗ് എൽ. സെമെൻസ എന്നിവരുമായി ചേർന്ന് രണ്ട് ഭാഗങ്ങളുള്ള പ്രോട്ടീൻ, ഹൈപ്പോക്സിയ-ഇൻഡ്യൂസിബിൾ ഘടകങ്ങൾ (എച്ച്ഐഎഫ്) പ്രത്യേകം തിരിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അത് ഇപി‌ഒ ഉൽ‌പാദനത്തിന് അത്യന്താപേക്ഷിതവും രക്തത്തിലെ ഓക്സിജന്റെ അളവ് മൂലം പ്രവർത്തനക്ഷമവുമാകുന്നു. വി‌എച്ച്‌എൽ‌ പ്രോട്ടീൻ‌ എച്ച്‌ഐ‌എഫിനെ നിയന്ത്രിക്കാൻ‌ സഹായിക്കുമെന്ന് കെയ്‌ലിൻ‌ കണ്ടെത്തി. വി‌എച്ച്‌എൽ‌ പ്രോട്ടീനുകൾ‌ ഇല്ലാത്ത വിഷയങ്ങളിൽ‌ എച്ച്‌ഐ‌എഫ് ഇ‌പി‌ഒയെ അമിതമായി ഉൽ‌പാദിപ്പിക്കുകയും കാൻസറിലേക്ക് നയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.^[9] കെയ്‌ലിൻ, റാറ്റ്ക്ലിഫ്, സെമെൻസ എന്നിവരുടെ സംയോജിത പ്രവർത്തനങ്ങൾ രക്തത്തിലെ ഓക്സിജന്റെ അളവ് കോശങ്ങൾ എങ്ങനെ കണ്ടെത്തുകയും പ്രതികരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു എന്നതിന്റെ വഴി തിരിച്ചറിഞ്ഞു. കൂടാതെ വിളർച്ച, വൃക്കയുടെ പ്രവർത്തനം നിലയ്ക്കൽ എന്നിവയുള്ള രോഗികളെ സഹായിക്കുന്നതിനു വേണ്ടിയുള്ള മരുന്നുകളുടെ വികസനത്തിന് കാരണമായി.

സ്വകാര്യ ജീവിതം

1988-ൽ സ്തനാർബുദ ശസ്ത്രക്രിയാ വിദഗ്ദ്ധയായ ഡോ. കരോലിൻ കെയ്‌ലിനുമായി (സ്കെർബോ) അദ്ദേഹം വിവാഹിതനായി. 2015-ൽ ക്യാൻസർ ബാധിച്ച് അവർ മരിക്കുകയുണ്ടായി. അവർക്ക് രണ്ട് കുട്ടികളെ ലഭിച്ചിരുന്നു.^[10]

തിരഞ്ഞെടുത്ത അവാർഡുകൾ

• എൻ‌എ‌എച്ച് ഫിസിഷ്യൻ-സയന്റിസ്റ്റ് അവാർഡ് (1990)^[3]
• റിച്ചാർഡ് ആൻഡ് ഹിന്ദ റോസെന്തൽ ഫൗണ്ടേഷൻ അവാർഡ്, AACR (2006)^[11]
• ഡോറിസ് ഡ്യൂക്ക് ഡിസ്റ്റിംഗ്വിഷ്ഡ് ക്ലിനിക്കൽ ഇൻവെസ്റ്റിഗേറ്റർ അവാർഡ് (2006)^[12]
• ഡ്യൂക്ക് യൂണിവേഴ്സിറ്റി സ്കൂൾ ഓഫ് മെഡിസിൻ ഡിസ്റ്റിംഗ്വിഷ്ഡ് അലുമ്‌നി അവാർഡ് (2007)^[13]
• ഇൻസ്റ്റിറ്റ്യൂട്ട് ഓഫ് മെഡിസിൻ (2007) ലെ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട അംഗം(2007)^[14]
• കാനഡ ഗെയ്‌ഡ്‌നർ ഇന്റർനാഷണൽ അവാർഡ് (2010)^[15]
• നാഷണൽ അക്കാദമി ഓഫ് സയൻസസിലെ (2010) തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട അംഗം (2010)^[16]
• സ്റ്റാൻലി ജെ. കോർസ്മെയർ അവാർഡ് (2012)^[17]
• ലെഫൗലോൺ-ഡെലാലാൻഡ് ഫൗണ്ടേഷന്റെ ശാസ്ത്രീയ ഗ്രാൻഡ് പ്രൈസ് (2012)^[18]
• സ്റ്റീവൻ സി. ബിയറിംഗ് അവാർഡ് (2014)^[19]
• ബയോമെഡിക്കൽ സയൻസസിലെ വൈലി പ്രൈസ് (2014)^[20]
• AACR അക്കാദമിയുടെ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ട ഫെലോ (2014)^[21]
• Science of Oncology Award, ASCO (2016)^[22]
• പ്രിൻസെസ് തകമാത്സു അവാർഡ്, AACR (2016)^[23]
• പീറ്റർ ജെ. റാറ്റ്ക്ലിഫ്, ഗ്രെഗ് സെമെൻസ (2016) എന്നിവരോടൊപ്പം അടിസ്ഥാന മെഡിക്കൽ ഗവേഷണത്തിനുള്ള ആൽബർട്ട് ലാസ്കർ അവാർഡ് (2016)^[24]
• മാസ്ട്രി പ്രൈസ്| (2018)^[25]
• ഫിസിയോളജി അല്ലെങ്കിൽ മെഡിസിൻ നോബൽ സമ്മാനം പീറ്റർ ജെ. റാറ്റ്ക്ലിഫും ഗ്രെഗ് സെമെൻസയും (2019), "കോശങ്ങൾ എങ്ങനെ ഓക്സിജൻ ലഭ്യതയുമായി പൊരുത്തപ്പെടുന്നുവെന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള കണ്ടെത്തലുകൾക്ക്" നൊബേൽ സമ്മാന സമിതി സമ്മാനിച്ചു."^[4]